Στο χωριό μου, τα Θυμιανά, έχουμε δύο ιστορικά, θα τα χαρακτήριζα, ξωκκλήσια που διαφέρουν από τα πολλά υπόλοιπα. Και λέω ιστορικά γιατί, τα παλιά χρόνια, ιδρύθηκαν και χτίστηκαν από τις δύο ομάδες ανθρώπων που δούλευαν την πέτρα οι μεν και την έκτιζαν οι δε. Ήταν τα λεγόμενα σινάφια που αντιπροσώπευαν αυτές τις δύο τάξεις εργαζόμενων και το καθένα είχε τη δική του δύναμη τόσο από πλευράς μελών, όσο και από πλευράς δυναμικότητας και, υποθέτω, διεκδικήσεων.
Το ένα σινάφι ήταν των πελεκάνων που έχτισε τον Άγιο Γιάννη και το άλλο των κτιστών που έχτισε τον Άγιο Δημήτρη. Και μάλιστα φρόντισαν να φτιάξουν και αντίστοιχα νεκροταφεία για να θάβονται. Οι μεν στο ένα και οι δε στο άλλο. Κάτι που γίνεται και σήμερα από τους απογόνους τους…
Και στα δύο αυτά ξωκκλήσια οι μεγάλες γιορτές τους είναι στα ονομαστήρια των αγίων τους αλλά και δύο ακόμα φορές το χρόνο. Στον Άγιο Γιάννη της Αγίας Τριάδας και στον Άγιο Δημήτρη την Παρασκευή της Διακαινησίμου ή της Ζωοδόχου Πηγής. Και οι γιορτές αυτές συνοδεύονταν και από το σχετικό τραπέζωμα και με την ανάλογη ουζοποσία…
Αύριο, που είναι Παρασκευή της Διακαινησίμου, θα έχει την τιμητική του ο Άι Δημήτρης. Κάθε χρόνο οι κυρίες, που αποτελούν την άτυπη Επιτροπή, ζουν γι' αυτή την ημέρα. Και οι προετοιμασίες και ετοιμασίες άρχιζαν από πολύ νωρίς. Όχι μόνο για τον καθαρισμό της εκκλησίας και του νεκροταφείου αλλά και για να στρωθεί τραπέζι με πλούσια τα ελέη του. Και με τι όρεξη, χαρά και ευχαρίστηση κάνουν όλες αυτές τις προετοιμασίες. Και πόσο μεγάλη ικανοποίηση θα πάρουν αύριο, ανήμερα, με την πανηγυρική περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην ενοριακή αίθουσα. Θα προηγηθεί η περιφορά της Ανάστασης τρεις φορές μέσα στο νεκροταφείο, θα γίνει η απόλυση και όλοι θα στρωθούν χαμογελαστοί και κεφάτοι στα τραπέζια. Και θα αρχίσει το φαγοπότι, η κρασοκατάνυξη και τα ούζα.
