Δρομολογήθηκε, επιτέλους, το Δικαστικό Μέγαρο, μετά από χρόνια προσπαθειών και παλινδρομήσεων… Και για να χρησιμοποιήσω μια λαϊκή παροιμία «νιος ήμουν και γέρασα» στην κυριολεξία… Το θέμα είχε εγερθεί από το 1984 ή και παλαιότερα ίσως, όταν είχα προσληφθεί στο Πρωτοδικείο με τον τότε Νόμο του συγχωρεμένου του Κουτσόγιωργα… Σε ένα Πρωτοδικείο που όσο εντυπωσιακό φάνταζε απέξω, τόσο χάλια ήταν η κατάσταση μέσα.
Τότε ο πρόεδρος, Αναστάσιος Περίδης, βλέποντας αυτά τα χάλια, επιχείρησε μιαν ανακαίνιση των εσωτερικών χώρων, αφού συνεννοήθηκε μαζί μας, με τους γραμματείς δηλαδή. Και συμφωνήσαμε όλοι μαζί να βοηθήσουμε εθελοντικά τα απογεύματα αφού ο άνθρωπος είχε όρεξη κάτι να φτιαχτεί, μιας και οι κυβερνήσεις αδιαφορούσαν... τότε ήταν που ξηλώθηκαν οι σόμπες πετρελαίου (!), αλλάχτηκαν οι κουρτίνες, βάφτηκαν οι μαυρισμένοι από την κάπνα τοίχοι και άλλα...
Είκοσι επτά χρόνια που ήμουν στην υπηρεσία, δεν πέρασε μήνας και χρόνος που να μην απαιτούσαμε δικηγόροι και δικαστικοί υπάλληλοι, αλλά και κάποιοι πρόεδροι, την αλλαγή αυτής της ζοφερής και θλιβερής κατάστασης. Υπομνήματα επί υπομνημάτων πετιούνταν στους καλάθους αχρήστων και η ζωή αλλά και οι δικάσιμοι συνεχίζονταν… Μετατρέπονταν σε ακροατήρια ακόμα και γραφεία 3Χ3 με τον έναν να είναι πάνω στον άλλον. Όποιος βουλευτής ή Υπουργός, των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ερχόταν και επισκεπτόταν το «αχούρι» υπερθεμάτιζε υπέρ της ανέγερσης Δικαστικού Μεγάρου. Υπερθεμάτιζαν μεν αλλά συνέχεια παραπεμπόταν στις καλένδες δε… Κάποια στιγμή, επειδή η κατάσταση από άποψη χώρων έγινε τραγική, ενοικιάστηκε το απέναντι κτήριο Λατουσάκη και μεταφέρθηκαν τα πολιτικά τμήματα. Η κατάσταση στο παλιό κτήριο παρέμενε η ίδια, με τα νερά της βροχής να μπαίνουν μέσα και οι μάπες για σφουγγάρισμα να είναι σε πρώτη ζήτηση…
Κάποτε παραχωρήθηκε ο χώρος κοντά στα στρατόπεδα, έγινε η θεμελίωση σηκώθηκαν και κάποιες κολόνες αλλά και πάλι το όλο έργο κώλωσε… Και έπρεπε να περάσουν ακόμα κάμποσα χρόνια για να έχουμε μια ευχάριστη, όπως ανακοινώθηκε προχτές, κατάληξη. Όταν υπογράφτηκε η σύμβαση ανάθεσης κατασκευής του έργου. Και ελπίζουμε ότι τώρα πια θα προχωρήσει, αν δεν υπάρξουν και πάλι εμπόδια απρόβλεπτα, γιατί και πάλι είχε ξεκινήσει αλλά έμεινε καρά γιαπί.
Θα έλεγα ότι η υπόθεση του Μεγάρου είχε παρα-ωριμάσει, αφού πέρασε από χίλια μύρια κύματα. Και έμελλε στην τωρινή κυβέρνηση και στον σημερινό κυβερνητικό βουλευτή, Νότη Μηταράκη, να το δρομολογήσουν. Και όχι αδικαιολόγητα να πανηγυρίζουν. Χαλάλι τους!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
