Ρώτησα ένα σεβάσμιο καλό φίλο 92άρη πώς περάσανε 92 ολόκληρα χρόνια…
Και τι μου απάντησε με τα 92 χρόνια στους ώμους του; «Πολεμούσα να τα σταματήσω, μα ε σταματούσανε».
Και πώς να τα σταματούσε ο συμπαθείς γεροντάκος και πως να τα σταματήσουμε και εμείς, αφού κάθε δευτερόλεπτο, λεπτό, ώρα, ημέρα, εβδομάδα, μήνα φεύγουν με μεγάλη ταχύτητα και δεν τα προλαβαίνεις με τίποτα. Δεν έχω διάθεση, βέβαια, να φιλοσοφήσω πρωί - πρωί, αλλά μη μου πείτε κάποιες φορές δεν σκέφτεστε κι εσείς πότε πέρασαν τα χρόνια μας… Πότε ήμασταν 5 χρονών, ποτέ γίναμε 10, πότε 15, πότε τελειώσαμε το γυμνάσιο, πήγαμε στρατιώτες, αποκατασταθήκαμε επαγγελματικά και φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα…
Και, φυσικά, κάποιες φορές πάλι κοιτάζεις προς τα πίσω και τα χάνεις. Τα χάνεις με τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες που αναπτύχθηκαν και μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Πιο καλά είναι να μη σκεφτόμαστε τέτοια πράγματα, όμως ελάτε που ορισμένες φορές χωρίς να το καταλάβεις το μυαλό σου πάει και εκεί.
Και τι μας μένει; Να ευχόμαστε να είμαστε τουλάχιστον καλά, τα παιδιά μας να προοδεύουν, να έχουμε τη δουλίτσα μας να βγάζουμε τον επιούσιο, τη συνταξούλα μας, να χαιρόμαστε όποτε μας δίνεται η ευκαιρία. Παρόλα αυτά, μέσα μας κρύβονται και κακιούλες, μικρές και μεγάλες, και είναι ό,τι το χειρότερο. Αφού δεν σκεφτόμαστε ότι σήμερα είμαστε και αύριο δεν θα είμαστε. Αν το καταλαβαίναμε ο κόσμος μας και η ζωή μας θα ήταν πιο ευχάριστη!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
