Ο σπόρος για να γεννηθώ έπεσε στη Μυτιλήνη… Εκεί έμενε η συγχωρεμένη η μάννα μου, εκεί βρέθηκε με τα καΐκια κι ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου. Δεν ξέρω πώς συναντήθηκαν κάποια στιγμή, τα «βρήκαν» μεταξύ τους, παντρεύτηκαν και να σου, μετά από εννιά μήνες, ξεφύτρωσα εγώ.
Μέχρι τα 5 χρόνια μου μέναμε στη Μυτιλήνη, αλλά ο πατέρας αποφάσισε, λόγω και αναδουλειάς, να έρθουμε στο χωριό του, στη Χίο, στα Θυμιανά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ημέρα της αναχώρησης από τη Μυτιλήνη τον πατέρα να με κρατά στα ρέλια του «Κολοκοτρώνη» και να απομακρυνόμαστε από την προκυμαία…
Ήρθαμε εδώ αλλά η μάννα και η γιαγιά δεν ξεχνούσαν και την πατρίδα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν… Και κοντά σε εκείνες κι εγώ και ας ήμουν μια σταλιά. Έτσι κάθε καλοκαίρι, στα εφηβικά χρόνια μου (1964-1968), παρέα με τη μάννα κάναμε ένα προσκύνημα στο γενέθλιο τόπο.
Μας φιλοξενούσε μια καρδιακή φίλη της μάννας, η κυρία Κατίνα με τον άντρα της τον κύριο Νίκο, γιατί και τα οικονομικά ήταν ζορισμένα. Όμως δεν θα ξεχάσω εκείνες τις καλοκαιρινές αποδράσεις στο νησί, αλλά και τα βράδια παρέα με το γιο τους τον Γιώργο με τον οποίο βγαίναμε για βόλτα. Πότε στον δημοτικό Κήπο που έπαιζαν οι ορχήστρες, πότε στα σινεμά, πότε βόλτα στην προκυμαία που έσφυζε από κόσμο. Πότε φλερτάκια αθώα με κορίτσια. Και τα πρωινά κατέβαινα μόνος και χάζευα στην αγορά αλλά και τα βαπόρια που ήταν πλευρισμένα στην προκυμαία… «Άδωνις», «Κανάρης», «Καραϊσκάκης», «Κολοκοτρώνης». Και μου άρεσαν πολύ.
Και αφού μέναμε λίγες μέρες στην πόλη, πηγαίναμε και στο χωριό, την Πελόπη ή Γέλια, όπου κατοικούσε μια άλλη γιαγιά, η Κωνσταντινιά και τα ξαδέρφια Στέλιος και Λεμονιά που μας υποδέχονταν με ανοικτές αγκάλες και μας φιλοξενούσαν. Και βέβαια για να φτάσουμε στο χωριό δίναμε και παθαίναμε… Τρεις ώρες με ένα παλιό λεωφορείο σε ένα χωματόδρομο. Και στο χωριό άλλη χαρά και αγαλλίαση, όχι μόνο από την ομορφιά του τόπου, πανύψηλα δέντρα και τρεχούμενα νερά, αλλά και από τις παρέες και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Όμορφα εφηβικά χρόνια που δυστυχώς έφυγαν ανεπιστρεπτί όπως και οι πρωταγωνιστές τους. Και φτάσαμε στο σήμερα που σκέπτεσαι να επαναλάβεις εκείνες τις όμορφες αποδράσεις, που έμειναν όμως ανεξίτηλες στη μνήμη.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Στη φωτό όρθιες αριστερά η μάννα κι η Κατίνα. Καθιστοί αριστερά ο Γιώργος, ο πατέρας και ο υποφαινόμενος.
