Κάθε καλοκαίρι το προσκύνημα της Σοφίας στον γενέθλιο τόπο είναι απαραίτητο. Δεν θυμάμαι να πέρασε χρόνος και να μην μας θυμήθηκε. Όχι μόνο εμάς τους ζωντανούς αλλά και τις ζωντανές μνήμες της από το παρελθόν. Να μην επισκέφτηκε και να μην «γονάτισε» σε όλα εκείνα τα σημεία που κάνουν το νησί μας ιδιαίτερο. Εξ απαλών ονύχων, χάρη στους αειμνήστους γονείς της Πάνο και Πόπη, μυήθηκε στην ιστορία αυτού του τόπου. Και οι δύο μαζί την μετέλαβαν με όλα όσα σημάδεψαν ανθρώπους και καταστάσεις αλλά και ιστορικά γεγονότα. Της μετέδωσαν την αγάπη και τη λατρεία για τη Χίο που φώλιασαν στην καρδιά και στο μυαλό της και έγιναν αναπόσπαστα κομμάτια τους.
Για την Σοφίια Κρασούλη, όπως ενδεχομένως θα καταλάβατε, ο λόγος, που φέτος μας έκανε τη χάρη και παρέμεινε περισσότερες μέρες και την χαρήκαμε εμείς αλλά και ο τόπος. Τέτοια λατρεία, αγάπη και αφοσίωση για τη Χίο δεν ξέρω αν υπάρχει παρόμοια. Η μοίρα της την όρισε να ζει ευτυχισμένη μόνιμα στο Βανκούβερ του Καναδά. Πολύ μακριά. Όμως την Σοφία δεν την πτοούν και φοβίζουν οι αποστάσεις προκειμένου να βρεθεί στο αγαπημένο της νησάκι. Και κάθε φορά ανανεώνει το ραντεβού της για την επόμενη ευκαιρία. Την καλωσορίσαμε, την είδαμε, την χαρήκαμε αλλά για μια ακόμα φορά ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού. Και προχτές έφυγε γράφοντας ένα κείμενο που μας συγκίνησε. Εις το επανιδείν Σοφία.
«Τα τζιτζίκια στο χωραφάκι μας μ' αποχαιρέτησαν πανηγυρικά νωρίς το πρωί -πάνω που ρόδιζε η αυγή, με σεγκόντο τις δεκοχτούρες και τα μικρόπουλα της γειτονιάς.
Στο δρόμο για το αεροδρόμιο, η Ανατολή φορούσε τα πιο όμορφα χρώματα για να με ξεπροβοδίσει… πώς να χωρέσει όλη αυτή η ομορφιά σε μια περαστική φωτογραφία;
Σε λίγο, καθώς τα αγαπημένα γνώριμα τοπία ξεμάκραιναν πια χιλιάδες πόδια από κάτω, ένιωσα να με πλημμυρίζει μια απέραντη ευγνωμοσύνη που αξιώθηκα κι εφέτος τα γιασεμιά και τις ροδοδάφνες, τα γρυλλάκια του Κάμπου και τα τζιτζίκια στην τσικουδιά, τα ξωκκλήσια και τις ακρογιαλιές «μακριά απ' τ' αγριεμένο πλήθος», τη μουσική, τα βιβλία και τις ζωγραφιές, το πικραμύγδαλο στη σουμάδα και τον λεμονανθό στο γλυκό του κουταλιού. Και πάνω απ' όλα τις αγκαλιές, τα γέλια, τις κουβέντες κι όλη εκείνη τη μοναδική χαρά σαν σμίγουμε ξανά μ' αγαπημένα πρόσωπα.
Με το καλό να ξαναβρεθούμε! Κι ένα μεγάλο «ευχαριστώ», μ' αγιόκλημα και γιασεμιά».
Του Δημήτρη Φρεζούλη
