Αχ αυτή η κλεισούρα στο σπίτι από το φόβο του κορωνοϊού… Μας έχει απομονώσει σε βαθμό τέτοιο που να «φεύγουν» γνωστοί και φίλοι και να μην το παίρνουμε χαμπάρι…
Τα κατεβάσματα στη Χώρα ελάχιστα και μόνο για επείγουσα ανάγκη (κυρίως για κανένα γιατρό) κι έτσι οι περισσότεροι έχουμε αποκλειστεί, εκουσίως βέβαια, και από όλα όσα τεκταίνονται στο νησί…
Και είμαστε ανίδεοι γι’ αυτές τις οδυνηρές «μετακομίσεις». Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι η πρώτη «δουλειά» μας άμα βγούμε από το σπίτι είναι να σταθούμε μπροστά στα ταμπλό όπου «φιλοξενούνται» όλοι εκείνοι που «έφυγαν» από τη ζωή, άλλοι γνωστοί και άλλοι άγνωστοι. Και πολλές φορές οι εκπλήξεις είναι μεγάλες…
Μια τέτοια μεγάλη έκπληξη βίωσα χτες το μεσημέρι όχι μπροστά σε ένα τέτοιο ταμπλό, αλλά στο εξώθυρο της πιτσαρίας Λύκου στη Φάρκαινα. Επιστρέφοντας με τη γυναίκα μου από το Νοσοκομείο λαχταρήσαμε να φάμε μια μακαρονάδα, από εκείνη την εξαιρετική και γευστικότατη που μας προσφέρει χρόνια τώρα. Μόνο που έμεινα με το στόμα ανοικτό όταν είδα ένα αγγελτήριο 40νθήμερου μνημόσυνου και φαρδιά πλατιά το όνομα Γεώργιος Λύκος. Είναι δυνατόν, σκέφτηκα και πλησίασα ακόμα πιο κοντά μπας και με γελούσαν τα μάτια μου. Δεν βαριέστε… Η πραγματικότητα ήταν αμείλικτη για έναν άνθρωπο που έγραψε τη δική του ιστορία στην εστίαση της Χίου.
Ο Γιώργης Λύκος με τα χαρακτηριστικά άσπρα μαλλιά του από μικρός, ο όμορφος άνθρωπος, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, ο άψογος επαγγελματίας, ο ακούραστος εστιάτορας δεν βρισκόταν πια στη ζωή. Ήταν πρωτοπόρος και αξιοθαύμαστος στον τομέα της πίτσας και της μακαρονάδας και έγραψε ιστορία, αφού και τα δύο δημιουργήματά του ήταν εξαιρετικής ποιότητας, γευστικά και μοναδικά. Ξεκίνησε από την Κώμη το καλοκαίρι του 1977 και το φθινόπωρο κατέβηκε στη Χώρα.
Η πίτσα στη Χίο είχε συνδυαστεί με το όνομα Λύκος για πολλά χρόνια. Αρχικά στο αυθαίρετο δημοτικό μαγαζί απέναντι από το ξενοδοχεία «Ελληνικό Κάστρο» και στη συνέχεια στη Φάρκαινα. Θυμάμαι η χαρά των παιδιών μου, αλλά και άλλων παιδιών, όταν βγαίναμε βόλτα το απόγευμα της Κυριακής και η κατάληξη πάντα ήταν στην πιτσαρία του Λύκου. Τρελαίνονταν στην κυριολεξία. Και στη Φάρκαινα όμως εκατοντάδες ήταν τα πιτσιρίκια και οι μεγάλοι που απολάμβαναν την μοναδική πίτσα του.
Για να μη μας λείψει ο Λύκος καταβάλλονται προσπάθειες να διατηρηθεί η πιτσαρία στη Φάρκαινα για να μπορούμε να απολαμβάνουμε όλα εκείνα που κάνουν τη ζωή μας πιο νόστιμη. Σίγουρα η μνήμη του θα μείνει αιώνια!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
