Για μία ακόμη φορά, σήμερα ειδικά, οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε και μας θυμίζουν τα περασμένα. Περασμένα αλλά όχι ξεχασμένα και ας πέρασαν κιόλας από εκείνη την 23η Ιουλίου του 1974 τόσα χρόνια. Σαράντα επτά! Από εκείνη τη μέρα που ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από τα στήθη μας και όλοι σχεδόν είπαμε «επιτέλους τέλος»… Ενα τέλος που άργησε να έρθει αφού κατά τη διάρκεια της επτάχρονης χούντας χάθηκαν, δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν βασανίστηκαν τόσοι και τόσοι αγωνιστές. Πώς να ξεχάσεις μία τέτοια μέρα…
Από πολύ νωρίς το πρωί ήταν φανερό ότι κάτι θα άλλαζε… Και αυτό το κάτι συνοδευόταν, βέβαια, ως αποτέλεσμα με την τραγωδία της Κύπρου. Αλλά και με εκείνη την επιστράτευση που είχε καταντήσει γελοία, μιας και οι συνταγματάρχες τα είχαν κάνει όλα ρημαδιό.
Υπηρετούσα τότε ναύτης στο Ναυτικό Νοσοκομείο Κρήτης, παρά το ότι ήμουν ασυρματιστής λόγω κοινωνικών φρονημάτων. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο είχαν λουφάξει όλα τα «πιλάφια» αφού έβλεπαν ότι η παντοκρατορία τους τελείωνε. Ηταν και η μοναδική φορά που είχαμε ανοιχτό ένα μικρό ραδιοφωνάκι ακούγοντας BBC και Deutsche Welle και κανείς μας δεν κινήθηκε να το κλείσει, όταν έκαναν την εμφάνισή τους στα εξωτερικά ιατρεία όπου ήταν το «στέκι» μας.
Μια αλήθεια είναι ότι είχαμε απογοητευτεί τότε με την επιστράτευση του Καραμανλή από τον οποίο δεν είχαμε και καμία καλή ανάμνηση.Βλέπετε είχαν προηγηθεί τόσα και τόσα επί κυβερνήσεών του. Όμως η χαρά όλων μας ήταν τόσο μεγάλη με την πτώση της χούντας που δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Σαράντα επτά χρόνια πριν, λες και ήταν χθες Όταν κάναμε όνειρα για μία πραγματική αλλαγή αλλά δεν μας «κάθισε» στη συνέχεια… Τουλάχιστον είχαμε ξεφορτωθεί τους χουντικούς, επιτέλους!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
