«Χαλάστηκα» χτες που βρέθηκα στο Νοσοκομείο για μια επέμβαση καταρράκτη στο δεξί μάτι της Φρόσως από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα… Όχι από αγωνία για την εξέλιξη της επέμβασης, αφού ήταν σε καλά χέρια, εκείνα της εξαιρετικής οφθαλμιάτρου Δήμητρας Ζερβούδη.
Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είναι κόρη ενός άλλου παλιού θαυμαστού και αγαπητού φιλολόγου, του Γιώργου, που μας έδωσε πολλά χρόνια πριν εκείνο το πρωτότυπο ιστορικό «Η Αρχαία Πόλις Χίος», αλλά και ένα ακόμα αξιοζήλευτο έργο το «Χίος, από τις χώρες και την πόλη, στη χώρα και τα χωριά». Το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά, όσον αφορά τη συνέπεια και την επιστημονική κατάρτιση.
Άλλο όμως ξεκίνησα να γράψω και, ως συνήθως, παρασύρθηκα. Έτσι, που λέτε, βρέθηκα να κάθομαι σε ένα κάθισμα, σε έναν χώρο που θα τον αποκαλούσα χώρο αγωνίας και άγχους…
Γιατί από τη μια μεριά είναι τα χειρουργεία και από την άλλη η ΜΕΘ. Δηλαδή η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Και, φυσικά, στα πρώτα και στη δεύτερη υπάρχουν περιστατικά που έχουν άμεση σχέση με την υγεία μας. Και αχρείαστα να ‘ναι, και τα χειρουργεία και οι ΜΕΘ, ελάτε όμως που σε πολλές περιπτώσεις από αυτά εξαρτάται η ζωή μας…
Γιατί κάθε χειρουργική επέμβαση εγκυμονεί κάποιους κινδύνους και η «φιλοξενία» στη ΜΕΘ, ε, δεν είναι και ό,τι πιο ευχάριστο και ακίνδυνο… Και, εκτός από τους «μέσα» νοσηλευόμενους, η ίδια αγωνία και άγχος διακατέχει και τους απ' έξω που δεν είναι άλλοι από στενούς συγγενείς και φίλους…
Καθισμένος λοιπόν χτες, έξω από το χειρουργείο είχα άμεση οπτική επαφή και με τη ΜΕΘ… Και ενώ έξω από το χειρουργείο, χτες τουλάχιστον, επικρατούσε ηρεμία γιατί οι επεμβάσεις ήταν ακίνδυνες, δεν συνέβαινε το ίδιο και έξω από τη ΜΕΘ…
Εκεί ήταν μια οικογένεια της οποίας νοσηλευόταν ένας δικός τους… Όλοι με τραβηγμένα χαρακτηριστικά, σκυθρωποί, πήγαιναν κι έρχονταν, έβλεπες καθαρά την αγωνία και τη στενοχώρια στα πρόσωπά τους, νευρικές οι κινήσεις τους, πλησίαζαν στην πόρτα της ΜΕΘ μπας και δουν κάτι από τα τζαμάκια, έσφιγγαν τα χέρια, έπιαναν το κεφάλι τους, μια κοπελιά απομακρυνόταν και άρχιζε να κλαίει. Τα μάτια όλων στραμμένα στην πόρτα μήπως και βγει κάποιος και απαλύνει την αγωνία τους. Και όταν έβγαινε κάποιος γιατρός τον περιτριγύριζαν, κρέμονταν από το στόμα του, η συνηθισμένη ερώτηση «πώς τα πάει», μια ελπίδα γεννιόταν στο λακωνικό «καλύτερα, θα δούμε»… Να τους ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου όλα να πάνε καλά για τον αγαπημένο τους.
Τι να σας πω… Είναι συγκλονιστικές οι σκηνές που εκτυλίσσονται μπροστά στα χειρουργεία και ιδιαίτερα στις ΜΕΘ. Να μην αξιώνεται άνθρωπος να βρίσκεται έξω από αυτές. Ελάτε όμως που δεν εξαρτάται από εμάς…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
