Δεν υπάρχουν λόγια… Δεν υπάρχει παρηγοριά… Έτσι έγραφα τέσσερα χρόνια πριν… Πόση υπομονή μπορείς να κάνεις; Πώς μπορούσες να αντέξεις ένα τόσο άδικο, άγουρο, άδοξο και άπονο χαμό;… Πριν τέσσερα χρόνια ολόκληρο το χωριό ήταν συγκλονισμένο από τον πόνο, τη στενοχώρια και την οδύνη.
Για το φευγιό του αγγέλου που άκουγε στο όνομα Ευτυχία. Μόνο που δεν της ήταν γραπτό να βιώσει την απόλυτη ευτυχία στη σύντομη ζωούλα της, παρά μόνο τη σχετική. Από τους γονείς της, τον Γιώργη και την Κική, την αδελφή της Αργυρούλα, το γαμπρό της Γιώργο, από τα ανίψια της, από τους φίλους και τις φίλες της, που δεν την εγκατέλειψαν ποτέ. Γιατί ήταν καλοσυνάτη, γλυκιά, ευγενική, με προσφορά στον ΜΕΟΘ, στην εκκλησία, και όπου χρειαζόταν κάποια βοήθεια.
Από πολύ νωρίς άρχισε η ταλαιπωρία με το πρόβλημα υγείας της, αλλά παρ’ όλα αυτά το χαμόγελο δεν έλειπε ποτέ από τα χείλη της. Αντιμετώπιζε με γενναιότητα όλες τις δυσκολίες που βρίσκονταν στο δρόμο της. Έδωσε πολλές μάχες στη ζωή της και στάθηκε όρθια και άντεξε. Ξεπέρασε όλες τις προβλέψεις και τις προσδοκίες, αλλά ήταν τόσο άνισος ο πόλεμος που τελικά λύγισε.
Όποτε τη συναντούσα στο δρόμο, ακόμα και με τη μάσκα του οξυγόνου, τη θαύμαζα για το κουράγιο, τη δύναμη ψυχής και την απαντοχή της. Πάντα ψύχραιμη, δε βαρυγκωμούσε, δεν έχανε ποτέ την ελπίδα και την αισιοδοξία της, ξεπερνούσε με παλληκαρίσιο τρόπο τις αναποδιές που της τύχαιναν.
Αγαπούσε τον κόσμο και την αγαπούσαμε κι εμείς. Αγαπούσε και τη ζωή με πάθος, αλλά αυτή η τελευταία της φέρθηκε σκάρτα. Ήταν -πόσο κακόηχα ακούγεται αυτό το ήταν;- ένα αξιοθαύμαστο κορίτσι που πάλεψε με όλες τις δυνάμεις του μέχρι το τέλος, με το χαμόγελο στα χείλη. Και πόσες ελπίδες είχε εναποθέσει στην τελευταία επέμβαση, αλλά τελικά η τύχη δεν της χαμογέλασε…
Τι να πεις στον Γιώργη και στην Κική που στάθηκαν δίπλα της και πάλευαν μαζί της όλα αυτά τα χρόνια; Αξιοθαύμαστοι και εκείνοι για την υπομονή και την επιμονή τους. Τι να αρθρώσεις στους χαροκαμένους αυτούς γονείς που έχασαν το αγγελούδι τους στα 40 χρόνια του...
Καιρό είχαμε να αποχαιρετήσουμε νέο άνθρωπο στο χωριό… Και εκείνος ο αποχαιρετισμός γίνεται ακόμα πιο σκληρός, με άφατο πόνο καρδιάς από όλους.
Ευτυχάκι, ολόκληρο το χωριό σε αποχαιρέτησε με πολύ μεγάλη οδύνη, λύπη και θλίψη. Και σε θυμόμαστε τέσσερα χρόνια μετά. Μέσα στα μάτια μας θα είναι πάντα το δροσερό, ευχάριστο, χαρούμενο χαμόγελό σου. Και παράδειγμα προς μίμηση η γενναιότητα και η ψυχραιμία σου.
Παρά το νεαρό της ηλικίας σου, μας δίδαξες πώς να παλεύουμε και πώς να αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες της ζωής. Κουράστηκες πολύ, αλλά στάθηκες όρθια. Κρίμα κι άδικο το φευγιό σου. Ένα φευγιό που δεν θελήσαμε να αποδεχτούμε, αλλά και που δεν μπορούσαμε να κάνουμε και διαφορετικά. Θα σε θυμόμαστε για πάντα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
