Στη Βολισσό βρέθηκα το σαββατοκύριακο. Και δυο μέρες μετά, πόνος ψυχής πάλι η φωτιά που εκδηλώθηκε στην περιοχή και όλοι υποθέτω πως είπαμε όχι πάλι ρε γαμώ το. Με πρόσφατες τις μεγάλες πληγές που προξένησε η προηγούμενη, η καρδιά μας άρχισε να τρέμει πάλι καθώς δεν μπορούσαμε ξέρουμε την εξέλιξη.
Και δυστυχώς ήταν χειρότερη! Μην ξεχνάμε ότι τον Ιούνιο κόντεψε να καεί η μισή Χίος. Έτσι όχι αδικαιολόγητα αγανακτήσαμε και αναρωτηθήκαμε μέχρι πότε…; Και είναι τόση η ομορφιά αυτού του κομματιού του νησιού που το μεγαλύτερο μέρος του είναι πνιγμένο στο πράσινο. Απλώνεις το βλέμμα σου και ξεκουράζεται και, από μέσα σου, λες ευτυχώς που ακόμα υπάρχει, αλλά σκέφτεσαι και ότι δεν είναι αλώβητο. Και αποδείχτηκε χτες. Είτε από απροσεξία είτε από, ποιος ξέρει, ποιες σκοπιμότητες και συμφέροντα. Βλέπεις το τοπίο, το καμαρώνεις, αλλά και η καρδιά σου μαυρίζει βλέποντας τα αποκαΐδια. Τι καταστροφή κι εκείνη. Και να ‘μαστε πάλι από χτες σε ένα σκηνικό αποτρόπαιο. Φωτιά κατά ομορφιάς σε μια μάχη άνιση…
Η πρόσκληση - πρόκληση προερχόταν αρχικά από τον Σωτήρη για να ακολουθήσουν η Φιλίτσα Χαλάτση και οι κόρες της, Ελεάννα και Λουλούδη. Ο Παραδείσης διοργάνωνε ένα τριήμερο αφιέρωμα σε εκπαιδευτικούς που κατά καιρούς είχαν υπηρετήσει στο ιστορικό σχολείο. Δύσκολη η μετακίνησή μου με τα κινητικά προβλήματα που έχω και η επιστροφή μεσανυχτιάτικα από τη Βολισσό με αυτοκίνητο -καλύτερα να προσέχουμε- τους είπα. Όμως η Φιλιώ επέμενε. Θα σας ανεβάσω και θα σας κατεβάσω εγώ με προκάλεσε και τι να έκανα, ενέδωσα, καθώς ήθελα κι εγώ να είμαι στις εκδηλώσεις. Τον Διλμπόη τον έχασα την Παρασκευή, παρά το ότι ήθελα να είμαι εκεί, καθώς ανεβήκαμε Σάββατο, πήγα όμως στο αφιέρωμα στον Τσική, με όλο το Πυργί, που λέει ο λόγος, που πήγε να τον τιμήσει. Και την Κυριακή ήταν το αφιέρωμα στον Χαλάτση στο οποίο μετείχα εγώ και ο Ψωμαδάκης. Καλά τα είπαμε, αποτίσαμε φόρο τιμής στον Γιώργο, τον θυμήθηκαν και αρκετοί Βολισσιανοί καθώς είχε αφιερώσει τη μισή ζωή του στην περιοχή. Πού να περίμενα μια μέρα μετά, την εξέλιξη που ακολούθησε καθώς για μια ακόμα φορά τρελαθήκαμε από την αγωνία και το άγχος.
Το πρωί της Κυριακής η Φιλία πρότεινε μια μικρή εκδρομή προς τα Λεπτόποδα. Δεν είχαμε και κάτι καλύτερο να κάνουμε και έτσι συναινέσαμε και δεν το μετανιώσαμε. Τι ομορφιά ήταν εκείνη που αντικρίσαμε στην Κέραμο και στα πάλαι ποτέ γραφεία του Μποδοσάκη... Και αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να πληγωθεί αυτή η περιοχή. Τι άλλο μου έκανε εντύπωση; Ότι τελικά αυτός ο Χαλάτσης ήταν άπαιχτος! Τι μονοπάτια άνοιξε με την τσάπα στο χέρι μαζί με άλλους, πόσες πεζοδρομικές διαδρομές ανακάλυψε και ανέδειξε. Αμέτρητα τα πινακάκια με κατευθυντήρια ενημερωτικά τοξάκια που σε προκαλούν να τα ακολουθήσεις. Τι έκανε αυτός ο άνθρωπος... Δεν ξέρω πόσο εκτιμήθηκε αυτό το σπουδαίο έργο αλλά το νησί πρέπει να του χρωστά ευγνωμοσύνη. Μας λείπει…
