Δεν θυμάμαι ποιος τη δημοσίευσε στο διαδίκτυο αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι με συγκίνησε και για μια φορά ακόμα με ταξίδεψε στο παρελθόν. Μια φωτογραφία ενός παλιού γαλατάδικου. Και θυμήθηκα τα αντίστοιχα των Καλαμάρηδων, με την περιποιημένη άσπρη ποδιά τους, που κυριαρχούσαν μαζί με άλλα τω καιρώ εκείνω.
Γαλατάδικο, λοιπόν, το οποίο έχει εξαφανιστεί στις μέρες μας καθώς εξελίχθηκε και αυτή η πτυχή αλλοτινών χρόνων. Τώρα από τα άγρια χαράματα τα παιδιά των ντελίβερι διασχίζουν δρόμους και δρομάκια με καφέδες σε πακέτο, αλλά και τυρόπιτες, μπουγάτσες, λουκουμάδες. Όλα στο σπίτι μας, στο πιάτο μας που λένε. Πάντως πολλές φορές αναρωτιέμαι αν υπάρχουν… μπρίκια του καφέ στο σπίτι. Τέτοια μανία πια με τους έτοιμους καφέδες.
Ας ξαναγυρίσω όμως στα γαλατάδικα, στο χώρο των οποίων κυριαρχούσε ένα μακρόστενο μεγάλο ψυγείο για τη φιλοξενία των προσφερόμενων προϊόντων. Και μέσα σε εκείνο το ψυγείο ήταν όλα τα ευπαθή με γάλα, καλούδια. Κυρίως τα γιαούρτια, τα ρυζόγαλα, οι κρέμες μέσα σε στρογγυλά κεσεδάκια. Υπήρχαν όμως και μεγάλοι κεσέδες με γιαούρτι που μας έστελναν από τη Μυτιλήνη για οικογενειακή κατανάλωση.
Και τι άλλο προσφερόταν στα γαλατάδικα, ειδικά τις πρωινές ώρες; Τι άλλο παρά γάλα σε τραπεζάκια, καμιά φορά μαρμάρινα, που συνοδευόταν με ψωμάκια, στα οποία αλείβονταν βούτυρο με μέλι. Δεκάδες ήταν εκείνοι που πριν πάνε στη δουλειά τους έκαναν μια στάση στο γαλατάδικο για ένα γάλα, ένα τσάι, έναν καφέ, ένα ρυζόγαλο και μια κρέμα. Και με την ευκαιρία σκέφτηκα ότι έχω χρόνια να φάω κρέμα και ρυζόγαλο πασπαλισμένα με τη νοστιμότατη κανέλλα.
Λέω, όμως, πόσα πράγματα και συνήθειες παλιές ξεχάσαμε και τις έφαγε κι αυτές η εξέλιξη... Τώρα τα πρατήρια άρτου, που είναι πλούσια σε προσφορές, αντικατέστησαν τα γαλατάδικα. Κι όμως τι ωραία θα ήταν να καθόμασταν σε ένα μαρμάρινο τραπεζάκι και να παίρναμε το πρωινό μας, αντί βιαστικά- βιαστικά να τα παίρνουμε από τα πρατήρια. Θα μου πείτε μας κυνηγά και η καθημερινότητα. Αχ αυτή η καθημερινότητα!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
