Απουσίαζα από το νησί όταν έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Χαλάτσης… Γράφτηκαν πολλά για την ανιδιοτελή, μεγάλη προσφορά του, ειδικά στο θέμα των περιπατητικών διαδρομών που τις ανέδειξε. Γεγονός είναι ότι άφησε το ανεξίτηλο αποτύπωμά του στην ιστορία της Χίου. «Άνοιξε» δρόμους πρωτοποριακούς και πρωταγωνίστησε με μια πρωτοφανή αγάπη και ένα απαράμιλλο πάθος. Η αίσθηση που έχω είναι ότι ελάχιστοι Χιώτες θα μπορούσαν να συγκριθούν με έναν «ξένο» ως προς το πάθος του για ό,τι θα ήταν πιο ωφέλιμο για το νησί. Όποτε με συναντούσε στο δρόμο άλλη κουβέντα δεν έβγαινε από το στόμα του από το να παλέψουμε όλοι για την ανάδειξη τρόπων για περαιτέρω ανάπτυξη του νησιού. Και μάλιστα με ένα τέτοιο πάθος που με άφηνε έκπληκτο. Αν και ήρεμος από τη φύση του όταν μιλούσε για τις πρωτοποριακές ιδέες του ύψωνε τη φωνή απαιτώντας οι αιρετοί να μη τις γράφουν στα παλιά παπούτσια τους. Λες και τον αφορούσαν προσωπικά όλα αυτά και όχι την τουριστική ανάπτυξη του νησιού. Και πόσα μονοπάτια καθάρισε και πόσες διαδρομές ανέδειξε με το μόνιμο παράπονό του να είναι ότι απαιτείται μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους όποιους αρμόδιους.
Λίγο πολύ τα παραπάνω είναι γνωστά. Θα σταθώ σε μια πτυχή της δράσης του Χαλάτση που δεν «άγγιξε» κανείς. Και αυτή έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο που ήταν η αιτία, μαζί με τη Φιλίτσα, να κατοικήσουν μόνιμα στο νησί. Προπονητής ο Γιώργος και όχι τυχάρπαστος. Αγαπούσε το ποδόσφαιρο. Έτρεχε για σεμινάρια στη Γερμανία. Σχεδίαζε επί χάρτου όλα τα προπονητικά του βήματα. Ζήλευε τι γινόταν στις ομάδες του εξωτερικού ως προς την ανάδειξη νέων ταλέντων.
Προπονητής του Βαρβασιακού για πολλά χρόνια είχε στο ενεργητικό του πολλές επιτυχίες. Με πιο σημαντική την κατάκτηση του πρωταθλήματος της Δ' Εθνικής, κάτι που καμιά χιώτικη ομάδα δεν είχε καταφέρει. Έφερε από τη Βόρεια Ελλάδα παίκτες που έγραψαν κι αυτοί ιστορία με τα χρώματα του Βαρβασιακού. Μεθοδικός και με αυστηρό σύστημα ευτύχησε να δει να τον αποθεώνουν με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Γιώργος Χαλάτσης είχε πάντα μια καλή κουβέντα για όλους και τους έδινε κουράγιο και αυτοπεποίθηση. Ήταν οργανωτικός στον απόλυτο βαθμό.
Δυστυχώς τον χάσαμε νωρίς, ενώ θα μπορούσε να προσφέρει πολλά ακόμη. Και μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν παρών, παρά τα όποια προβλήματα. Και όχι μόνο στα περιβαλλοντικά αλλά και σε κάθε τι άλλο που πλήγωνε το νησί. Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Η ποδοσφαιρική διαδρομή του Γιώργου Χαλάτση στο βιβλίο μου «Βαρβασιακός, το ζηλευτό ταξίδι», εκδόσεις άλφα πι.
