Κάθε απόγευμα που ξεκινώ τον περίπατό μου τα βήματά μου καταλήγουν στη γνωστή παράγκα των ψαράδων στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης. Ένα «περίπτερο» που δεν είναι βέβαια παράγκα με την κυριολεκτική έννοια του όρου, αλλά έτσι πια συνηθίσαμε να τη λέμε. Και κάθε απόγευμα μέχρι νωρίς το βράδυ όλο και κάποιοι είναι θρονιασμένοι εκεί για να περάσουν την ώρα τους. Και βέβαια μόνο άφωνοι δεν μένουν. Η κουβέντα δίνει και παίρνει, άλλες φορές σε ήρεμο κι άλλες σε έντονο βαθμό. Και ναι μεν κουβέντες γίνονται πολλές, αλλά ευτυχώς χωρίς παρεξηγήσεις, που είναι και το ζητούμενο. Κουβέντες που έχουν σχέση με ψάρια, ψαρέματα, δίχτυα, παραγάδια, μνήμες, γυναίκες, έρωτες…
Θα χαρακτήριζα την εν λόγω παράγκα κάτι σαν… χάιντ παρκ του Λονδίνου. Ξέρετε, εκείνο το βρετανικό πάρκο που έχει παγκόσμια ακτινοβολία και όπου η ελευθερία του λόγου και οι διαμαρτυρίες έχουν τον πρώτο λόγο. Και εκεί γίνεται και ένας μικρός χαμός καθώς όλες οι απόψεις δεν συμπίπτουν και έτσι ο καθένας υποστηρίζει τη δική του. Και τι πιο δημοκρατικό θα μου πείτε…
Έτσι και στη δική μας παράγκα τις τελευταίες ημέρες, εκτός από τις άλλες συζητήσεις, πέφτουν στο τραπέζι και πολιτικά και κομματικά ζητήματα. Και, επειδή όλοι δεν φουμάρουν τον ίδιο καπνό, λογικό είναι ο καθένας να υποστηρίζει τις συμπάθειές του προς κόμματα ή υποψηφίους.
Ένας ανάβει το φυτίλι και, τι να κάνουν, οι υπόλοιποι ακολουθούν, καθώς τέτοιου είδους συζητήσεις, παρά το ότι τα τελευταία χρόνια δεν μας συγκινούν και πολύ, έχουν το δικό τους ενδιαφέρον. Η κουβέντα ξεκινά ήρεμα, αλλά όσο περνάει η ώρα εξελίσσεται δυναμικά. Άλλοι με χαμηλή φωνή αλλά και άλλοι με στεντόρεια υπερασπίζονται τις προτιμήσεις τους. Κάποιοι άλλοι κάθονται, ακούν και δεν μιλούν, μέχρι να τους «πατήσουν τον κάλο». Και ναι μεν κάποιοι μπορεί να αναψοκοκκινίζουν και να χτυπούν και το χέρι στο τραπέζι, επειδή θεωρούν ότι το δίκιο είναι με το μέρος τους, αλλά το ευχάριστο είναι πως σε λίγο επανέρχονται στην τάξη. Και επικρατεί και πάλι αγάπη και σύμπνοια. Εκείνους που καταδικάζουν όλοι είναι οι λεγόμενοι «μαύροι» της Χρυσής Αυγής και των παρακλαδιών της.
Τελικά ο καθένας μένει στη δική του άποψη αφού δεν κατάφερε κάποιος άλλος να τον επηρεάσει και όλα μέλι γάλα. Σεβαστή η προτίμηση όλων, εκτός των «μαύρων». Η ομορφιά της δημοκρατίας που μας δίνει την ευκαιρία να εκφραζόμαστε ελεύθερα και να μη φοβόμαστε και τον χαφιέ και τον χωροφύλακα, όπως προδικτατορικά. Με τις τότε κυβερνήσεις της Δεξιάς. Για να μην ξεχνιόμαστε…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
