Ευτυχώς, μέσα στις πίκρες της ζωής υπάρχουν και οι χαρές και έτσι «μελώνει» το πράγμα, γιατί αλίμονο αν δεν υπήρχαν. Τώρα, η αλήθεια είναι ότι γι’ άλλους είναι πιο πολλές και γι’ άλλους πιο λίγες. Καμία φορά τις βάζουμε και στη… ζυγαριά αλλά, εδώ που τα λέμε, όταν έχεις ζήσεις και αρκετά χρόνια, δύσκολα βγάζεις συμπέρασμα, ποιες είναι πιο πολλές και ποιες πιο λίγες.
Οι χαρές δεν διαρκούν, βέβαια, παντοτινά, αλλά όταν τις βιώνεις, αισθάνεσαι άλλος άνθρωπος. Και αυτές οι χαρές είναι πολλών ειδών και είναι στην αποκλειστική ευχέρεια του καθενός να τις αξιολογεί κιόλας. Άλλες είναι μεγαλύτερες κι άλλες μικρότερες. Άλλες αφορούν εσένα προσωπικά, άλλες τους γύρω σου, ενώ άλλες είναι οικογενειακές. Κι αυτές οι τελευταίες, νομίζω, είναι και οι πιο σπουδαίες, αφού έχουν να κάνουν με όλη την οικογένεια.
Και μία απ’ αυτές τις χαρές είναι και τα εγγόνια μας… Και θα έλεγα ότι είναι «όλα τα λεφτά», καθώς κάποια πράγματα δεν μπορούν να μετρηθούν με μεγέθη. Και τι πιο ευχάριστο και χαρούμενο για κάθε σπιτικό να βρίσκεται σ’ αυτό μια καινούργια ζωούλα. «Χάζεψες, καλά, καλά» θα μου πείτε. Μα υπάρχει άνθρωπος που να μη χαζεύει σε μια τέτοια περίπτωση; Για πάρτε παράδειγμα τον εαυτό σας, όσοι έχετε εγγόνια… Και μη μου το παίζετε «σκληροί»!
Ο ένας, 10χρονος, είναι εδώ και τον απολαμβάνουμε… Ο άλλος 15μηνος είναι στο Ηράκλειο και μας λείπει, αλλά τον βλέπουμε πού και πού στο διαδίκτυο. Και τον πρώτο, πια, που τον έχουμε και κοντά μας, όχι μόνο είναι χάρμα να τον βλέπεις και να τον ακούς αλλά και να κουβεντιάζεις μαζί του. Ο δεύτερος τώρα βγαίνει από τ’ αβγό αλλά έχει κι αυτός τη χάρη του.
Η χαρά του σπιτιού είναι τα παιδιά αλλά, καμιά φορά, έτσι όπως τα βλέπω αθώα και άδολα, σκέπτομαι σε ποιον κόσμο ήρθαν να ζήσουν. Και τι τα περιμένει…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
