Δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι οι εφημερίδες πνέουν τα λοίσθια. Το διαδίκτυο τις ισοπέδωσε και τα βγάζουν πέρα με χίλιες δυο δυσκολίες, εκτός κι αν έχουν πίσω τους εφοπλιστές και βιομήχανους. Ή εκείνους που επιτελούν οργανωμένο σχέδιο για κάποιο κόμμα για τους δικούς τους λόγους ή για λογαριασμό άλλων. Όταν ρίξεις μια ματιά στις κυκλοφορίες τους απογοητεύεσαι. Εμείς οι παλιοί τουλάχιστον που μεγαλώσαμε με τις εφημερίδες και ήταν το άλφα και το ωμέγα της καθημερινότητάς μας. Έτσι επιβιώνουν μεν αλλά μέχρι πότε δε…
Προχτές σοκαριστήκαμε με το κλείσιμο της ημερήσιας «Αυγής», αλλά πώς μπορούσε να επιβιώσει κιόλας με 500-700 φύλλα την ημέρα; Και δυστυχώς ούτε τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν την αγόραζαν, έστω για να μπορέσει να συντηρηθεί. Και είναι πολύ θλιβερό να κλείνει μια εφημερίδα που ανέκαθεν υπηρετούσε με συνέπεια τη δημοκρατία.
Η «Αυγή» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1952 και όλα αυτά τα χρόνια, με εξαίρεση την επταετία, έγραψε μια μεγάλη ιστορία τις δεκαετίες ‘50 και ‘60. Ήταν η αριστερή εφημερίδα που στήριζε τις θέσεις της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) και έδινε μεγάλες μάχες. Στις 4 Αυγούστου 1974 επανεκδόθηκε μετά την επτάχρονη απαγόρευση της χούντας, αλλά δεν είχε την προχουντική κυκλοφορία.
Και τι θυμήθηκα… Τα προδικτατορικά χρόνια, όταν τα πράγματα από άποψης ενημέρωσης ήταν πολύ δύσκολα και η «Αυγή», μαζί με τη «Δημοκρατική Αλλαγή», ήταν όχι μόνο «απαγορευμένοι καρποί», αλλά έτσι και τις αγόραζες από το πρακτορείο, είχες σίγουρο το φακέλωμα. Και ήταν πολύ μεγάλη παλληκαριά, όχι τόσο να διαβάζεις κρυφά την «Αυγή» αλλά να την αγοράζεις ή να την κρατάς στο χέρι σου. Μαύρο φίδι σε έτρωγε. Ήταν η εποχή που σε τύλιγαν σε μια κόλλα χαρτί και άντε τρέχα γύρευε να ξετυλιχτείς…
Ευτυχώς, ο συχωρεμένος ο πατέρας μου δεν καταλάβαινε από τέτοια και όποτε κατέβαινε στη Χώρα θα έφερνε τόσο την «Αυγή» όσο και την «Δημοκρατική Αλλαγή», την απογευματινή του χώρου. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο την αγόραζα εγώ από του Αναστόπουλου και δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιοι «μυστικοί» μου έκαναν «πατρικές» παρατηρήσεις, δίνοντάς μου «συμβουλές»…
Δεν θα ξεχάσω και πόσοι συγχωριανοί μου έμπαιναν στο ραφείο του συχωρεμένου κομμουνιστή, Κώστα Πλακωτάρη, που ήταν συνδρομητής, για να της ρίξουν καμιά κλεφτή ματιά. Ήταν η εποχή, πριν από τη διάσπαση του κόμματος, όταν δεν υπήρχαν αναθεωρητές, ανανεωτές και ορθόδοξοι και η «Αυγή» ήταν το ευαγγέλιο όλων. Μετά ήρθε η δικτατορία, η «Αυγή» έκλεισε αμέσως και όταν ήρθε η μεταπολίτευση, τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Και χτες γράφτηκε το τέλος -τι κρίμα- για το ημερήσιο φύλλο. Συνεχίζει το Κυριακάτικο αλλά για πόσο; Κρίμα!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Πάντως για να λέμε τα πράγματα όπως είναι: Την ΑΥΓΗ δεν την έκλεισε ο Κασσελάκης αλλά τα χιλιάδες μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που δεν πήγαν ποτέ στο περίπτερο για να την αγοράσουν...
