Πόση χαρά και ευχαρίστηση μας δίνει ένα ούζο, είτε σε ταβέρνα είτε στο σπίτι μας; Προσωπικά περιμένω να έρθει η Πέμπτη για την καθιερωμένη συνάντηση με συμμαθητές και φίλους. Και το απολαμβάνω καθώς είναι το κερασάκι στην τούρτα της εβδομάδας. Όμως το ούζο έχει και κάποιους… κανόνες όπως δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα Λέσβος και αναδημοσιεύτηκαν στη Lifo:
Μπροστά σε ένα μικρό πιάτο με λίγους μεζέδες, το ούζο έχει τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο για να το απολαύσετε. Οι κανόνες που ακολουθούν, χωρίς να είναι δεσμευτικοί, αποτελούν μέρος αυτού που στην Ελλάδα ονομάζουμε «τελετουργία του ούζου».
—Πρόσωπο με πρόσωπο. Γιατί η ώρα του ούζου δεν είναι ώρα φαγητού. Είναι η ώρα της παρέας.
—Tα ετερώνυμα έλκονται. Oι γεύσεις που συνοδεύουν το ούζο είναι συγκρουόμενες και επιθετικές. Ξινά με αλμυρά, γλυκά με πικρά, με το ούζο πάντα να επικρατεί ανάμεσά τους.
—Ένας για όλους και όλοι για έναν. Ένας μεζές από κάθε είδος αρκεί. O μεζές είναι για να ερεθίσει τη γεύση και όχι για να μας χορτάσει.
—Πάντα με παρέα. Με νερό ή με πάγο το ούζο είναι πάντα καλύτερο από σκέτο. Ο πάγος δίνει στο ούζο τη σωστή θερμοκρασία, ενώ με την προσθήκη νερού το ούζο αποκτά το χαρακτηριστικό θόλωμα που όλοι αγαπάμε. Και μία λεπτομέρεια που αξίζει να γνωρίζουμε: για την αποφυγή δημιουργίας κρυστάλλων, καλό είναι να προστίθεται πρώτα το νερό και στη συνέχεια ο πάγος.
—Η λιτότητα είναι απαραίτητη. Δεν χρειάζονται πολλές πιατέλες. Οι μεζέδες πρέπει να είναι μικροί και ανανεώσιμοι, για να διακρίνονται στο πιάτο και να προσφέρονται ευκολότερα!
—Πάνω από όλα, όμως, ο κανόνας είναι ένας: αυτοσχεδιάστε αυθόρμητα. Μόνο έτσι θα γνωρίσετε την εμπειρία του αυθεντικού.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
