Ερευνώντας υλικό για τη βιογραφία του Διλμπόη που ετοιμάζω «έπεσα» πάνω σε ένα τεύχος του Φιλοτεχνικού του 1990. Και βρήκα ένα δικό μου κείμενο που αξίζει να μοιραστώ μαζί σας.
Ήταν το 1980 όταν πρωτοεμφανίστηκε η πρώτη κλασική καφετέρια στην πόλη μας και ειδικότερα στην προκυμαία, δίπλα στον "Αστέρα". Ονομαζόταν Αφρικάνα. Ένα νέο είδος «διασκέδασης» το οποίο, αν και διαδεδομένο σε άλλες πόλεις πάρα πολύ έμελλε να αργήσει να έρθει στη Χίο. Στη Χίο που μέχρι εκείνον τον χρόνο, τουλάχιστον, ήταν μακριά από τις εξελίξεις στον τομέα αυτό.
Τα παραδοσιακά καφενεία στην προκυμαία με τον καφέ στο χοντρό φλιτζάνι, που άνοιγαν από τα μαύρα χαράματα επειδή θα ερχόταν το βαπόρι της γραμμής, κρατούσαν καλά ακόμη. Τα χταπόδια ήταν κρεμασμένα στα αναποδογυρισμένα τρίποδα κλασικά τραπεζάκια, λιάζονταν όλη τη μέρα για να γίνουν μεζές του ούζου το βραδάκι, όσο θα ξαπόσταιναν οι βιοπαλαιστές από τον κάματο της ημέρας.
Ακόμη δεν είχαμε ξεφύγει από την παράδοση. Διατηρούσαμε την ομορφιά. Τη νησιώτικη εκείνη ομορφιά που ήταν μοναδική και αξεπέραστη, που όμως δεν έμενε να είναι παντοτινή. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Τα ήθη και τα έθιμα είχαν αρχίσει πια να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα…
Η πρώτη εκείνη καφετέρια και η επιτυχία που είχε, άνοιξε την όρεξη και άλλων. Άρχισαν να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια ενώ αντίθετα τα καφενεία έπνεαν τα λοίσθια. Πολύχρωμες φωτισμένες πινακίδες με ξένα εντυπωσιακά ονόματα εμφανίζονταν όλο και με γρηγορότερους ρυθμούς. Σε μία δεκαετία ολόκληρη η προκυμαία της Χίου, από τη μία άκρη στην άλλη, άλλαξε ριζικά. Η νεολαία μας, στηριζόμενη και στο πορτοφόλι του μπαμπά, ήταν και παραμένει καλός πελάτης όχι μόνο της απογευματινές και βραδινές αλλά και τις πρωινές ώρες. Το «θεριό» σταμάτησε να βγαίνει με την αναχώρηση του βαποριού το βράδυ και η πόλη άρχισε να ζει και μετά τα μεσάνυχτα. Και άλλα ανήμερα θηρία εμφανίστηκαν υπό μορφή καμικάζι αναστατώνοντας τη βραδινή και νυχτερινή ησυχία μας. Όσο για το καφενεία; Δύο έμειναν και αγωνίζονταν να επιβιώσουν και να μας θυμίζουν κάποιες άλλες όμορφες εποχές, αλλά δεν άντεξαν πολύ…
