Πριν λίγα χρόνια το χωριό μας πλήρωνε βαρύ φόρο αίματος στην άσφαλτο. Και μάλιστα με θανατηφόρα δυστυχήματα. Κάθε λίγο και λιγάκι «έφευγε» και ένα παλληκαράκι και η τραγωδία ήταν ανείπωτη. Μάλιστα, όταν σημειωνόταν κάποιο τροχαίο ατύχημα ή δυστύχημα, οι υπόλοιποι Χιώτες αναρωτιούνταν αν το θύμα ήταν από τα Θυμιανά. Τόσο πολύ είχαν συνδεθεί και συνδυαστεί τα τροχαία με το χωριό μας. Και τα νεκροταφεία «γέμιζαν», τρόπος του λέγειν, με παιδιά στο άνθος της ηλικίας τους. Και εξυπακούεται ότι συγκλονιζόταν όλο το χωριό, αφού μικρή η κοινωνία και όλοι γνωστοί μεταξύ τους…
Το θυμήθηκα πρόσφατα με το τραγικό δυστύχημα που κόστισε τη ζωή σε ένα 18χρονο παλληκάρι. Το οποίο μάλιστα δεν οδηγούσε το ίδιο το μηχανάκι αλλά κάποιος φίλος του. Και έχω την αίσθηση ότι σε τέτοιου είδους ατυχήματα ο πιο ευάλωτος είναι ο συνεπιβάτης επειδή είναι αμέριμνος, αφού άλλος κρατά το τιμόνι και έχει την υποχρέωση να οδηγεί προσεκτικά. Αρκετά χρόνια πριν είχαμε στο χωριό μας πάλι ένα παρόμοιο δυστύχημα, που κόστισε τη ζωή στο 18χρονο τότε Δημάκι Ζώη του Γιώργη και της Αλέκας. Και το ειρωνικό ήταν ότι οι γονείς του, που τον είχαν έναν και μοναδικό, δεν του αγόραζαν μηχανάκι γατί το θεωρούσαν επικίνδυνο. Και δείτε τι παιχνίδι τους έπαιξε η μοίρα.
Από την Κυριακή του Πάσχα που έμαθα το «μαντάτο» δεν φεύγει από το μυαλό μου η χαροκαμένη μάννα. Μια μάννα που παλεύει με ηρωική προσπάθεια να μεγαλώσει τα τρία παιδιά της που τώρα έμειναν δύο. Τι να της πεις και ποια παρηγοριά να βρει... Είναι αδιανόητο να χάνεις το παιδί σου σε τόσο νεαρή ηλικία. Τα λόγια είναι φτωχά να εκφράσεις τον πόνο και τη θλίψη σου.
Δυστυχώς ο αγαπητός Παντελής δεν ήταν ο πρώτος. Και δεν θα είναι ο τελευταίος, παρόλο ότι δεν ευθυνόταν ο ίδιος. «Έφυγε» άδικα και άδοξα. Τι να το κάνεις όμως; Κρίμα για τον ίδιο και για όσους άφησε πίσω του, επαναλαμβάνω, χωρίς να φταίει!
Νομίζω ότι το κράνος θα πρέπει να είναι απαραίτητο και για τους συνεπιβάτες. Κάποιοι το φορούν, κάποιοι όχι. Και εξυπακούεται πως κάποιες οδηγικές συμπεριφορές, ιδιαίτερα των νέων παιδιών, πρέπει να αλλάξουν. Νέοι όμως είναι, με τα μυαλά πάνω από το κεφάλι τους και δεν το καταλαβαίνουν.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
(φωτό αρχείου)
