Οι πιο παλιοί είχαν να λένε ότι, κάποτε, αγαπημένο σλόγκαν κάποιων άλλων εποχών ήταν το «κάνε με παπά κι άσε με»… Ο εστί μεθερμηνευόμενο ότι το να γίνεις παπάς ήταν μια καλή «δουλειά». Ίσως και γι’ αυτό το λόγο, πιο παλιά, είχαμε και περισσότερους παπάδες. Σε καιρούς που οι άνθρωποι δεν είχαν και πολλές απαιτήσεις από τη ζωή και κοίταζαν πώς θα «βολευτούν» καλύτερα και η ζωή τους θα ήταν λίγο πιο εύκολη από των υπολοίπων… Ας μην ξεχνάμε και μια άλλη ρήση εκείνων των καιρών, για «τα φαρδομάνικα μα τα 'χουν οι παπάδες».
Και ένα ερώτημα που μπαίνει, βλέποντας και τη δράση κάποιων ξεχωριστών ιερωμένων, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι, είναι ποια πρέπει να είναι η αποστολή όλων των ιερέων. Μόνο να λειτουργούν και να τελούν τις διάφορες άλλες ακολουθίες ή θα πρέπει να έχουν και κοινωνικό έργο; Με λίγα λόγια δεν θα έπρεπε να βρίσκονται κοντά στους φτωχούς και ανέστιους, σε όλους όσοι δοκιμάζονται από διάφορες αιτίες, να συμπαραστέκονται σε όσους έχουν ανάγκη;
Σε μικρή κοινωνία ζούμε και επειδή όλα μαθαίνονται δεν βλέπω και πολλούς ιερείς μας να έχουν μια τέτοια κοινωνική δράση και δραστηριότητα. Έχω την εντύπωση ότι είναι μετρημένοι. Εκτός και αν εφαρμόζουν στην πράξη την ευαγγελική ρήση μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου. Μπορεί και να είναι έτσι. Και μακάρι, θα το ευχόμουν ολόψυχα, αν και είναι δύσκολο να κρυφτείς σε μια τόσο μικρή κοινωνία, γιατί κατά καιρούς ακούω πολλά και διάφορα.
Και επειδή η εκκλησία πολλές φορές μπαίνει στο στόχαστρο, αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε και οι υπόλοιποι να αλλάξουν τακτική. Και είναι κρίμα γιατί το έργο της πρέπει να είναι θεάρεστο. Και να αποδείξουν στην πράξη ότι δεν είναι μόνο για τα τυχερά (κάποιοι δίνουν και απόδειξη ότι πάνε για καλό σκοπό), αλλά ότι συμμετέχουν ενεργά στη φιλευσπλαχνία, στη φιλαλληλία, στην αλληλεγγύη, σε όλα όσα διακήρυξε μια φορά ο Χριστός. Να τους βλέπουμε και να τους σεβόμαστε πραγματικά και όχι να υποκρινόμαστε. Πάντως στο χέρι τους είναι. Είναι και υποχρέωσή τους!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
