Λοιπόν, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να «ψάχνεσαι» ή, για να κυριολεκτήσω, να σε «ψάχνουν»… Και είναι πολλοί σ’ αυτή τη μοίρα. Και δυστυχώς υπάρχουν και περιπτώσεις που έχουν μοιραία κατάληξη. Και δεν υπάρχει σπίτι, που λέει ο λόγος, που να μην έχει και το δικό του πρόβλημα, προβληματάκι ή προβληματάρα, επιτρέψτε μου την έκφραση. Και αν είναι περαστικά, λες ας πάει και το παλιάμπελο, αλλά αν «το μακαρόνι έχει ουρά» όπως λέμε, αφήστε τα να πάνε…
Ακούγοντας διάφορα περιστατικά τις τελευταίες μέρες, σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να τριγυρνάς στους γιατρούς. Και ο καθένας από εμάς έχει τη δική του εμπειρία ή εμπειρίες. Ας είναι καλά οι άνθρωποι, σε αντιμετωπίζουν με συμπάθεια και ενδιαφέρον, αλλά μη μου πείτε ότι, όταν σε στέλνει ο ένας στον άλλο για την ανακάλυψη του προβλήματος, είναι ό,τι το καλύτερο.
Ανεβαίνεις σκάλες, κατεβαίνεις σκάλες, ανεβαίνεις άλλες και τράβα κορδέλα… Σε «γυμνώνει» ο ένας, σε βάζει σε μηχανήματα ο άλλος, σε «πασπατεύει» ο τρίτος και εσύ να κρέμεσαι από τα χείλη τους. Και πού αλλού να πάει το μυαλό σου, παρά στο κακό. Πας να εκφράσεις και την ανησυχία σου σε κανένα φίλο σου, αλλά με ένα «έλα μωρέ τώρα» σε αφοπλίζει, για να σου δώσει κουράγιο. Και τι κάνεις; Εξακολουθείς να έχεις μέσα σου την όποια ανησυχία και αγωνία σου, δεν την εκφράζεις και περιμένεις ανήμπορος να ανακαλύψουν από τι υποφέρεις…
Εν τω μεταξύ η φαντασία σου οργιάζει, πας να το παίξεις δυνατός, αλλά δεν τα καταφέρνεις πάντα, μέχρι να έρθει η τελική διάγνωση. Είναι κι αυτή μια πτυχή της ζωής μας που καταντά σκέτο μαρτύριο. Αυτά όμως έχει η ζωή… Που και με τα τόσα βάσανα πάλι γλυκιά είναι!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
