Σήμερα, λοιπόν, το χωριό μου τα Θυμιανά έχουν την τιμητική τους, αφού γιορτάζει η εκκλησία μας για την οποία είμαστε υπερήφανοι και όχι αδικαιολόγητα. Και δεν είμαστε περήφανοι μόνο για την εκκλησία μας αλλά και για το χωριό μας, το οποίο πριν λίγα χρόνια έφερε την ονομασία Ευφημιανά… Και κάτι εξαιρετικό σήμαινε αυτό το «ευ» που προηγούταν και που παρέπεμπε σε μια ιδιαιτερότητα… Πώς τα κατάφεραν τα Ευφημιανά να τα κάνουν Θυμιανά κάποια στιγμή, με ελαφρά τη καρδία υποθέτω, χωρίς να λάβουν υπόψη τους γιατί ονομάστηκε έτσι και τον κολακευτικό προσδιορισμό, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω κιόλας… Τώρα, θα μου πείτε, πως αν «δεν παινέσω το σπίτι μου θα πέσει να με πλακώσει», αλλά νομίζω πως οφείλετε να ομολογήσετε κι εσείς πως τα Θυμιανά ξεχωρίζουν, όπως και να το κάνουμε…
Για πολλά, λοιπόν, μπορούμε να υπερηφανευτούμε οι Θυμιανούσοι, αλλά για το κυριότερο είναι η κεντρική εκκλησία μας, ο Άι Στράτης… Ο Άι Στράτης που υψώνεται μεγαλοπρεπής στην καρδιά του χωριού, που είναι το έμβλημά μας, που από τότε που θα εννοήσουμε τον κόσμο τον έχουμε μέσα στην καρδιά μας. Και ο Άι Στράτης δεν είναι απλά και μόνο μια εκκλησία. Είναι ένα μνημείο, μοναδικό στο είδος του, όχι μόνο στη Χίο αλλά ίσως και σε ολόκληρο το Αιγαίο. Ένα μνημείο που το βλέπεις με δέος να υψώνεται μπροστά σου και όσες φορές και αν περάσεις από το σημείο εκείνο, άσχετα ότι το βλέπεις χρόνια ολόκληρα, σκλαβώνει τη ματιά σου. Σε κρατάει όμηρο τουλάχιστον για λίγα δευτερόλεπτα και δεν θέλεις να αποστρέψεις το βλέμμα σου…
Θυμάμαι, καλή του ώρα, τον αγαπημένο Γιώργο Γαλάντη που μου έλεγε ότι πρώτη φορά ήρθε στη Χίο πριν πολλά χρόνια πρωί - πρωί, νύχτα ακόμα, με το βαπόρι και φιλοξενήθηκε σε ένα σπίτι στο χωριό… Ξάπλωσε και κοιμήθηκε λίγο και όταν ξημέρωσε άνοιξε το παράθυρο να ρίξει μια ματιά έξω και «έμεινε» με το στόμα ανοικτό αντικρίζοντας απέναντί του την εκκλησία, την οποία χαρακτήριζε μοναδική…
Και είναι μοναδική και ξεχωριστή η εκκλησία του Αγίου Ευστρατίου και των συν αυτώ και να σκεφτεί κανείς ότι θεμελιώθηκε τόσα χρόνια πριν και έβαλαν πλάτη όλοι οι χωριανοί για να γίνει αυτό το αρχιτεκτονικό κόσμημα, τόσο εσωτερικά, όσο και εξωτερικά, με κερασάκι την βοτσαλωτή αυλή του.
Μπορούμε λοιπόν να μην καμαρώνουμε και να μην κοκορευόμαστε για την εκκλησία αυτή; Και πρέπει να φροντίζουμε να τη συντηρούμε και διατηρούμε σαν τα μάτια μας, κάτι που γίνεται τα τελευταία χρόνια από τις εκάστοτε επιτροπές και μπράβο τους.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
