Τούτες τις μέρες που περάσαμε με τις μεγάλες πυρκαγιές θα διαβάσατε, υποθέτω, ότι η μεγαλύτερη απειλή για τη γη είναι η ερημοποίηση. Και όταν λέμε γη, μη νομίζετε ότι η Ελλάδα και η Χίος εξαιρούνται. Ακόμα και το πιο μικρό χωριό μας περιλαμβάνεται και ας έχουμε την αίσθηση ότι όλα όσα ακούγονται εμάς δεν μας αφορούν. Ετσι νομίζαμε και για άλλα πράγματα που τα θεωρούσαμε πολύ μακρινά και τώρα τα «λουζόμαστε»…
Και ποια είναι η λύση στην επαπειλούμενη ερημοποίηση; Η ανάπτυξη δασικών εκτάσεων. Και, φυσικά, εμείς εδώ στη Χίο, μόνο για τις δασικές εκτάσεις μας δεν μπορούμε να υπερηφανευτούμε, αφού όσα δάση είχαμε τα κάψαμε. Και, αν δε νοιαστούμε σοβαρά, θα κάψουμε και αυτά που απέμειναν και που είναι μετρημένα στα δάχτυλα. Ήδη ορισμένα κράτη, ένα εκ των οποίων η Κίνα, έχουν δρομολογήσει προγράμματα δενδροφύτευσης…
Γιατί τα γράφω όλα τα παραπάνω…; Γιατί θυμάμαι, όχι και πολλά χρόνια πριν, ότι οι δενδροφυτεύσεις κι εδώ, ήταν στην ημερήσια διάταξη που λέει ο λόγος. Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, σύλλογοι, σχολεία αλλά και άλλοι φορείς φύτευαν και μερικά δέντρα. Μάλιστα βλέπαμε και στις εφημερίδες ανάλογες φωτογραφίες μεγάλων και μικρών που φύτευαν με το χαμόγελο στα χείλη… Ας μην ξεχνάμε πόσοι δασικοί πυρήνες φτιάχτηκαν στο Αίπος, εκεί που έλεγες ότι δεν φυτρώνει ούτε χορταράκι. Και όμως φούντωσαν και θέριεψαν σε ένα άγονο τοπίο.
Τώρα τελευταία δεν βλέπω τίποτα και κανέναν να ασχολείται με δενδροφυτεύσεις με μόνη εξαίρεση τη Φιλοδασική. Μόδα ήταν και πέρασε; Ποιος ξέρει… Τώρα που έχουμε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη για να σώσουμε το μέλλον των παιδιών μας εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα. Μήπως πρέπει να αλλάξουμε τακτική γιατί το αύριο θα είναι δυσοίωνο;
Η φωτό αρχείου από δενδροφύτευση στα Θυμιανά.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
