Μια φωτογραφία με παλιούς χιώτες μουσικούς που βρήκα, ψάχνοντας το αρχείο μου, ήταν η ευκαιρία να θυμηθώ τον Στέφανο Νεαμονιτάκη. Τον Στέφανο που όλους μας είχε συναρπάσει, ενθουσιάσει και διασκεδάσει με το κλαρίνο του. Ήταν ξεχωριστός και μοναδικός, αλλά τον μοναδικό που δεν κατάφερε να συγκινήσει ήταν ο Χάρος, που δεν το πολυσκέφτηκε να τον πάρει μαζί του για τον άλλο κόσμο στις 31 Ιανουαρίου 2006.
Ευκαιρία, λοιπόν να τον θυμηθούμε με ένα μικρό γραπτό μνημόσυνο. Έτσι λοιπόν «έφυγε» οριστικά ο Στέφανος πριν είκοσι έξι χρόνια και μαζί του σίγησε οριστικά και το κλαρίνο του με το οποίο ήταν αρμονικά δεμένοι. Ένα «δέσιμο» που άρχισε εξ απαλών ονύχων και έμελλε να εξελιχθεί σε έναν αγιάτρευτο έρωτα, τους καρπούς του οποίου απολαύσαμε σχεδόν όλοι…
Η αλήθεια είναι ότι δεν τον έβλεπα να κυκλοφορεί τακτικά τα τελευταία χρόνια του και μου είχε λείψει εκείνο το «τι κάνετε κύριε Δημητράκη μας;» που είχε στα χείλη του όποτε με συναντούσε. Έτσι, μπορώ να πω, ότι μου ήρθε ταμπλάς όταν διάβασα την είδηση του φευγιού του. Και ειλικρινά στενοχωρήθηκα γιατί ήταν ωραίος άνθρωπος.
Παρά το γεγονός ότι δεν είχε μάθει γράμματα, είχε σπουδάσει στο σχολείο της ζωής και σε εντυπωσίαζε η ευγένειά του. Όσα χρόνια έζησε έδωσε πολλή χαρά με το κλαρίνο του. Διασκέδασε γενιές και γενιές και θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε βιρτουόζο. Και πού δεν πήγε να παίξει. Από τα βορειόχωρα μέχρι την Αμερική και την μακρινή Αυστραλία σκορπίζοντας απλόχερα την τέχνη της μουσικής, που υπηρετούσε με συνέπεια πάνω από 60 χρόνια.
Και εκτός των άλλων ήταν και συνθέτης και στιχουργός… Μάλιστα δύο από τα τραγούδια του ερμήνευσε η Φωτεινή Μαυράκη… Το «Και το ψωμί να στερηθώ» και το «Με ξέχασες αγάπη μου». Πιστεύω ότι όσοι τον γνωρίζαμε δεν θα τον ξεχάσουμε και ποτέ γιατί έγραψε κι ο Στέφανος Νεαμονιτάκης τη δική του ιστορία και σημάδεψε πολλά χρόνια τη διασκέδασή μας.
Στο στιγμιότυπο ο Στέφανος πρώτος από αριστερά.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
