Συγκίνησαν οι «μνήμες σαββατοκύριακου» την περασμένη εβδομάδα και γι' αυτό σκέφτηκα μια αναφορά και σε εκείνες τις αλλοτινές Κυριακές…
Πολλά μας λείπουν, λοιπόν, από τις Κυριακές του παρελθόντος… Τις Κυριακές των παιδικών και εφηβικών και νεανικών χρόνων μας που ήταν εντελώς διαφορετικές και ξεχωριστές από τις σημερινές. Που είναι ανούσιες και οι περισσότερες κυλούν χωρίς καλά καλά να τις παίρνουμε χαμπάρι. Και το μοναδικό που τις κάνει να διαφέρουν είναι ότι δεν πάμε στη δουλειά και ότι κάποιοι από εμάς παίρνουμε και την κυριακάτικη εφημερίδα μας. Αντε να κάνουμε και κανέναν περίπτατο αλλά είμαστε οι πιο πολλοί και δυσκολοκίνητα καράβια. Ψάχνω να βρω τι άλλο κάνουμε τις σημερινές Κυριακές μας και δεν βρίσκω τίποτα άλλο. Α, ναι, μπορεί και κάποιο κυριακάτικο μεσημέρι να βγούμε για φαγητό και αυτό ήταν όλο…
Έτσι ξεκινώντας από σήμερα, κάθε Σάββατο θα γράφω δύο λόγια για τις αξέχαστες εκείνες Κυριακές του παρελθόντος. Και επειδή πάντα, όπως έχουμε να λέμε, πρέπει από το Θεό να αρχίζουμε, να θυμηθούμε ότι ο εκκλησιασμός τις Κυριακές τότε ήταν κάτι που το θεωρούσαν υποχρέωσή μας. Όχι εμείς οι μικροί αλλά οι μεγάλοι. Και αφού το θεωρούσαν τέτοιο οι μεγάλοι, έπρεπε να υπακούμε στα κελεύσματά τους κι εμείς οι μικροί…
Έτσι κάθε Κυριακή ο εκκλησιασμός ήταν απαραίτητος. Και, βέβαια, όπως θα θυμάστε οι παλιότεροι ήταν και υποχρεωτικός και μας επιβαλλόταν από το σχολείο. Και μάλιστα κάποια στιγμή άρχισαν να παίρνουν και απουσίες. Και δεν ήταν μόνο στο δημοτικό που πηγαίναμε όλοι μαζί οι μαθητές. Μπροστά στην Ωραία Πύλη, στη δεξιά πλευρά της εκκλησίας τα αγόρια και στην αριστερή πλευρά τα κορίτσια. Καθότι δεξιά ήταν ο Χριστός και αριστερά η Παναγία… Και όταν πήγαμε, όμως, στο γυμνάσιο έπρεπε να δίνουμε το «παρών» στον παπά ο οποίος ενημέρωνε τον γυμνασιάρχη για τις παρουσίες και απουσίες…
Τώρα οι περισσότεροι πάμε σε κανένα μνημόσυνο από υποχρέωση και μάλιστα την τελευταία στιγμή για να συλλυπηθούμε. Σημεία των καιρών…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
