Τούτες τις μέρες θυμάμαι τη συγχωρεμένη τη μάννα μου. Κάθε χρόνο ο καημός της ήταν που αντιδρούσα στην αγορά έστω και ενός λαχείου. Και για να είμαι ειλικρινής τώρα που το σκέφτομαι, εκ των υστέρων, μέμφομαι τον εαυτό μου γιατί πολλές φορές δεν της έκανα το χατίρι.
Βέβαια τον καιρό εκείνο ο νόμιμος τζόγος περιοριζόταν ουσιαστικά σε ένα λαχείο, εκείνο των Συντακτών που μοίραζε χρήμα και σπίτια. Δεν ήταν η σημερινή εποχή που και εγώ δεν ξέρω πόσα τέτοια «λαχεία» με διαφορετικές ονομασίες κυκλοφορούν και μάλιστα «κλείνουν» και σπίτια από απερισκεψίες των παικτών.
«Βρε παιδάκι μου», μου έλεγε, «πάρε ένα λαχείο να το βάλω και στα εικονίσματα μπας και κερδίσουμε. Και άμα κερδίσουμε, δικά σου θα είναι. Εγώ τι να τα κάνω γριά γυναίκα;». Ξεροκέφαλος όμως εγώ, πού να ακούσω…
Δύο ή τρεις φορές που είχε κατέβει τέτοιες μέρες στη Χώρα αγόραζε ένα λαχείο των Συντακτών, το σταυροκοπούσε, έλεγε και κάποια αγιωτικά που τα σκαρφιζόταν εκείνη τη στιγμή και το έβαζε στα εικονίσματα. Για να πάρει θεϊκή «δύναμη» και να λάχει σε εκείνη.
Η κακομοίρα είχε την εντύπωση ότι με όλη αυτή την προεργασία, δεν γινόταν, κάτι θα πετύχαινε… Περιττό να γράψω βέβαια ότι ποτέ δεν ευοδώθηκε η ευχή της.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά από τα μικράτα μου είχα δει με στραβό μάτι τα λαχεία και τον τζόγο. Ποτέ δεν αγόρασα ένα για τον εαυτό μου, ούτε ποτέ έπαιξα αυτά τα μοντέρνα παιχνίδια που κατακλύζουν τις τηλεοράσεις μας, αν εξαιρέσω κάποια ΠΡΟΠΟ που συμπληρώναμε στου Χαβιάρα, που ήταν και στη γειτονιά, όταν πηγαίναμε στο Γυμνάσιο.
Υπάρχουν βέβαια πάρα πολλοί που ελπίζουν στη θεά τύχη. Δεν ξέρω, καλώς ή κακώς, ποτέ δεν την πίστεψα. Να όμως που για πολλούς, ακόμη και σήμερα, είναι η ελπίδα τους! Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία… Να ευχηθώ σε όλους όσοι κυνηγούν την τύχη τους καλή επιτυχία!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
