Παρ, 22/03/2024 - 10:15
Κόβονται τα γόνατα, το μυαλό σταματά, η γη σταματά να γυρίζει, δεν μπορείς να το πιστέψεις και να το αποδεχτείς. Δεν είναι δυνατόν, σκέφτεσαι. Να όμως που όλα είναι δυνατά, με την καρδιά σου να σπαράζει και καυτά δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά σου. Και δυστυχώς είναι από τα απίστευτα κι όμως αληθινά και αναρωτιέσαι για πολλοστή φορά με ένα τεράστιο γιατί, στο οποίο όμως δεν υπάρχει καμιά απάντηση. Η οδύνη στον υπέρτατο βαθμό σε συντροφεύει χωρίς να μπορείς να βρεις παρηγοριά.
Στην καθιερωμένη συνεύρεση της Πέμπτης μια καρέκλα ήταν άδεια και γεμάτο το ποτηράκι με το μαύρο Στουπάκη, του πολυαγαπημένου μας συμμαθητή και καλού φίλου Μάνου Γούτη. Ένας από τους «ανισόρροπους» έφυγε ξαφνικά και απρόοπτα από κοντά μας βυθίζοντάς μας σε απέραντη θλίψη. Θα ήταν χθες μαζί μας στο μεσημεριανό ούζο μας και γι' αυτό δεν το ακυρώσαμε για να τον έχουμε έστω και νοερά στην παρέα μας. «Ρε, άμα πεθάνω μην τυχόν και δεν πιείτε το τσίπουρο και το ούζο σας», μας έλεγε σε ανύποπτο χρόνο κι εμείς γελούσαμε. Να όμως που δυστυχώς κλάψαμε και μάλιστα πικρά με τα δάκρυά μας να πέφτουν στα ποτηράκια μας. Στη μνήμη του καρδιακού, αγαπημένου φίλου μας, που τον χάσαμε από τη μια στιγμή στην άλλη.
Μάνος Γούτης… Παλιός συμμαθητής, αγαπητός συγχωριανός (το έλεγε με καμάρι), πολυαγαπημένος φίλος, ποιητής, η ψυχή της παρέας της Πέμπτης. Μοναδικός και ξεχωριστός, ψυχούλα, με αυθόρμητο χιούμορ, γλεντζές, χορευταράς. Ανήσυχος, προβληματισμένος, αναρχικός. Ένας Μάνος παντός καιρού. Με αγάπη για όλους, με μια καρδιά μάλαμα, τρυφερός, ωραίος.
Χαρακτηριστική η φυσιογνωμία του με το μουσάκι του, τις φαβορίτες του, το κοτσιδάκι του, το καπέλο του, τη μοτοσυκλέτα και το ποδήλατό του με τα οποία γύριζε όλη τη Χίο.
Μαχαίρι στην καρδιά ο χαμός του τόσο πρόωρα, τόσο ξαφνικά, τόσο άδικα. Τον είχαμε κάθε Πέμπτη στην παρέα μας και έκανε τη διαφορά και μας έδινε την ψυχή του, την καλοσύνη του, τα αστεία του, τα τραγούδια του. Και πάντα το αιώνιο ερώτημα. Γιατί να «φεύγουν» τόσο γρήγορα τόσο ωραίοι, σπουδαίοι, ευχάριστοι, χαρούμενοι άνθρωποι; Όπως ο Μάνος αλλά και πολλοί άλλοι.
Είχαμε «δέσει» μεταξύ μας, ήταν και ο νονός της παρέας μας («Ανισόρροποι») και κάθε βδομάδα περίμενε και περιμέναμε το μεσημεριανό ούζο της Πέμπτης. Να απολαύσουμε τον Μάνο με τις ατάκες του, με τα περιπετειώδη ταξίδια του, με τα ποιήματά του. «Ζω γι' αυτή την Πέμπτη», μου έλεγε τακτικά καθώς μαζί συντονίζαμε το πού θα πάμε. Θα μου λείψει το «ρε σε αγαπώ», με το φιλί του στο τέλος της κάθε συνεστίασης, το καθημερινό «Καλημέρα Δημητράκη» στο φέις μπουκ, το «αλμπαχαϊρα» του καθώς σήκωνε το ποτήρι του να ευχηθεί υγεία. Μόνο που αυτή η υγεία τελικά τον πρόδωσε και μας τον πήρε από κοντά μας. Και καθώς ήταν και γυμνασμένος είναι να απορεί κανείς.
Αγαπητέ Μάνο θα τηρήσουμε την επιθυμία που είχες εκφράσει σε ανύποπτο χρόνο να πιούμε ένα ούζο στον τάφο σου. Μακάβριο ήταν αλλά να που δυστυχώς ήρθε η ώρα να την εκπληρώσουμε. Και θα το κάνουμε. Καλή ανάπαυση, αλλά να ξέρεις μας πίκρανες αφάνταστα και αυτό δεν θα σου το συγχωρήσουμε! Όμως δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Θα είσαι πάντα στην καρδιά μας.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ. 1: Η κηδεία του αγαπημένου Μανώλη σήμερα Παρασκευή ώρα 17.30 στον Άγιο Ματθαίο Κοφινά.
Υ.Γ. 2: Την προσεχή Τρίτη, στην εκπομπή «Ανθρώπινες Διαδρομές», το οδοιπορικό του όπως μου το αφηγήθηκε το 2021.
