Mεγάλη Εβδομάδα από σήμερα και τι άλλο μπορείς να γράψεις παρά για το μακρινό παρελθόν, που θυμόμαστε όλοι με αγάπη. Όχι τόσο γιατί ήμασταν παιδιά, αλλά γιατί η ζωή μας τέτοιες μέρες έπαιρνε και είχε άλλο νόημα. Αυτό το νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν, όλοι το κάνουμε πάντοτε τέτοιες μέρες και μάλιστα πολλές φορές χωρίς να το επιδιώκουμε. Έρχονται «χύμα» στο μυαλό μας κάποια πράγματα και καταστάσεις και όχι μόνο δεν τα διώχνουμε, αλλά χαιρόμαστε που κάθε χρόνο μας «θυμούνται» και δεν μας «ξεχνούν»...
Και από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις... Είναι τόσα πολλά που «χάνεσαι». Δεν ξέρεις σε ποιο πρέπει να σταθείς και ποιο να αφήσεις. Προσπαθείς να τα «στριμώξεις» όλα, αλλά δεν τα καταφέρνεις. Από όλα όσα λάβαιναν χώρα μέσα στο σπίτι μέχρις εκείνα που είχαν σχέση με την εκκλησία και το τελετουργικό των ακολουθιών της, που έχουμε την αίσθηση ότι ήταν πιο γλυκές και πιο κατανυκτικές. Πώς να ξεχάσεις τα ωραία εκείνα χρόνια, που μπορεί να μην ήταν και τόσο ωραία στην καθημερινότητα, αλλά σαν τέτοια έχουν μείνει στο μυαλό μας;
Και βέβαια αυτή η Μεγαλοβδομάδα του κορωνοϊού είναι ακόμα πιο καταθλιπτική με το κλείσιμο στο σπίτι αλλά και από τις συνέπειές του. Που είναι οι κλειστές εκκλησίες για τους πιστούς και που έδιναν τον άλλο τόνο, τον διαφορετικό με τις κατανυκτικές ακολουθίες. Τι να κάνουμε όμως, από τη στιγμή που επιβάλλεται να ακολουθήσουμε κάποιους κανόνες;
Αχ πώς περνούν τα χρόνια και για πότε μεγαλώσαμε και παραμεγαλώσαμε και φτάνουμε σήμερα στο σημείο να προσπαθούμε να ξαναφέρουμε πίσω εκείνα τα πρώτα ξένοιαστα παιδικά. Το κακό βέβαια θα ήταν μεγαλύτερο αν δεν είχαμε βιώσει και εκείνες τις όμορφες στιγμές. Τις ξαναθυμόμαστε και παρηγορούμαστε, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε και διαφορετικά. Ευτυχώς τα συρταράκια του μυαλού μας δεν έχουν πιάσει αράχνες, παρά το ότι νιοι ήμασταν και γεράσαμε. Καλό Πάσχα!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
