«Μέσ’ τα θερινά τα σινεμά…»

Tο «Σινέ - Κήπος», το θερινό σινεμαδάκι μας στον Δημοτικό Κήπο ήταν μια όαση μέσα στις ζεστές καλοκαιρινές βραδιές. Έστω χωρίς αγιόκλημα και γιασεμιά, αλλά μας το κλείσανε τα τελευταία χρόνια κι ακόμα να παραδοθεί ο, υποτίθεται, ανακαινισμένος Κήπος. Καλό και το υποτυπώδες στο "Περιβόλι" από την Κινηματογραφική Λέσχη και μπράβο της αλλά άλλη χάρη είχε εκείνο του Κήπου. Και τι θυμήθηκα…; Κάποια άλλα θερινά σινεμά πιο παλιά, στο χωριό μου, όταν οι απαιτήσεις δεν ήταν ούτε πολλές, ούτε μεγάλες. Φτάνει να υπήρχε ένα μεγάλο χωράφι, το οποίο όμως «προστατευόταν» γύρω - γύρω από τοίχους για να μην μπαίνουν οι τζαμπατζήδες, ένα μεγάλο άσπρο πανί, μερικές σπαστές καρέκλες, ένα μεγάφωνο με την «τρύπα» στη μέση και μια κινηματογραφική μηχανή της κακιάς ώρας. Οι άκρες της «οθόνης» δένονταν με σχοινιά από δύο γειτονικά δέντρα και όλα ήταν έτοιμα για την προβολή. Όταν φυσούσε, η «οθόνη» κυμάτιζε, αλλά ποιος το λογάριαζε; Και αν η ταινία ήταν και σινεμασκόπ, χάναμε και κάποια γράμματα που δεν «χωρούσαν», αλλά το νόημα το βγάζαμε.

Μετά από το χωράφι νοικιάστηκε η βεράντα του «Φίλου», στην καρδιά του χωριού, εκεί που είναι τώρα ένα μικρό παρκάκι και βέβαια εκεί, παρά τον μικρό χώρο, τα πράγματα ήταν πιο αξιοπρεπή. Κάποιες φορές ερχόταν και ο στρατιωτικός, λεγόμενος, κινηματογράφος που έπαιζε στην αυλή του σχολείου χρησιμοποιώντας ως οθόνη, έναν… τοίχο του Δημοτικού. Στην περίπτωση αυτή, φυσικά, η είσοδος ήταν ελεύθερη, αφού γινόταν πλύση εγκεφάλου…Υπήρχαν στη Χώρα ο θερινός «Αστέρας» και στη συνέχεια το «Ακροπόλ», αλλά δεν ήταν εύκολη η πρόσβαση, αφού δεν είχαμε τότε δικά μας μέσα… Kαι τα λεωφορεία σταματούσαν στις 8 το βράδυ.

Έτσι, φτάσαμε στο σήμερα, χωρίς το «Σινέ - Κήπος» που το φχαριστιόμασταν. Με την πολυθρονούλα μας, με την άψογη οθόνη, με τον καθαρό ήχο. Και προπάντων με καλές ταινίες. Τα «κατάφεραν» όμως και το ξεπάστρεψαν κι αυτό. Καλό το σινεμά στο "Περιβόλι" αλλά όχι σαν το «Σινέ Κήπος».