Δεν ξέρω τι συμβαίνει με όλους εσάς, αλλά εμένα κάποιοι άνθρωποι που «έφυγαν» πολύ γρήγορα από το μάταιο τούτο κόσμο, μου λείπουν. Και μάλιστα τώρα το καλοκαίρι που έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο στη διάθεσή μας, επειδή και οι μέρες είναι πιο μεγάλες και μας δίνεται η ευκαιρία να ξεφύγουμε από τα συνηθισμένα μας.
Ξέρετε τι έλεγαν οι πιο παλιοί…; Ότι το καλοκαίρι είναι η εποχή της παραλυσίας.
Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι από εμάς και το καλοκαίρι είναι «πνιγμένοι» αλλά, εν πάση περιπτώσει, όλο και ξεκλέβουμε καμιά - δυο ωρίτσες να πιούμε ένα ουζάκι, όχι βέβαια καθημερινά, αλλά μια δυο φορές τη βδομάδα.
Από αλλού όμως ξεκίνησα και εκείνος που μου λείπει πολύ, τα πολλά τελευταία καλοκαίρια, είναι ο συχωρεμένος ο Νικολής ο Τσούρος, που «έφυγε» τη νύχτα της 16ης προς την 17η Αυγούστου 2003. Και μάλιστα χωρίς να εκδοθεί και πόρισμα για το θάνατό του…
Τον θυμάμαι πάντα αλλά ένα παραπάνω τούτες τις μέρες που μας την «κοπάνησε» και τον χάσαμε. Και τι να μη θυμηθείς από το Νικολάκι. Τα βράδια που βρισκόμασταν για ουζάκι, όταν έφερνε και την κιθάρα του και λέτε και απογειωνόμασταν στους «επτά ουρανούς»; Τις αλησμόνητες πλάκες, τα αστεία και τα ανέκδοτά του που είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να τα λέει και να μας κάνει να ξεκαρδιζόμαστε; Τα επαναστατικά και αντάρτικα τραγούδια που θυμόταν, όταν περνούσαν τα μεσάνυχτα, και ήμασταν έτοιμοι να ξεχυθούμε στους δρόμους με τα «άρματα» στον αγώνα για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά;
Ένας ωραίος τύπος και άνθρωπος που άφησε δυσαναπλήρωτο κενό με το φευγιό του. Και γι' αυτό βέβαια τον θυμόμαστε, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα τον είχαμε ξεχάσει.
Πώς όμως μπορείς να τον ξεχάσεις; Γι' αυτό και μας λείπει, αλλά δυστυχώς ό,τι και να κάνουμε δεν μπορούμε να τον φέρουμε πίσω. Ελπίζω να διασκεδάζει τουλάχιστον κάποιους άλλους εκεί ψηλά που βρίσκεται…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
