Σκηνή πρώτη: Η γυναίκα που είναι μπροστά μου στο ταμείο του σούπερ μάρκετ φαίνεται αγχωμένη. Μαζί της είναι ο γιος της, περίπου τεσσάρων ετών, που κρατάει ένα κουτί μπισκότα. Η μητέρα με δυσκολία το παίρνει για λίγο από τα χέρια του για να το περάσει η ταμίας από το σκάνερ. «Στα πόσα είμαστε;», ρωτάει κάθε τόσο. Και όταν ακούει το τελικό ποσό, αρχίζει να αφαιρεί πράγματα από το καρότσι της. Πρώτα ένα συσκευασμένο τυρί, έπειτα ένα οικογενειακό σαμπουάν και τέλος ένα κακάο. Μετά στρέφει το βλέμμα της στον μικρό. Εκείνος, λες και καταλαβαίνει, ή μάλλον ακριβώς επειδή καταλαβαίνει, σφίγγει γερά στην αγκαλιά του τα μπισκότα. Η γυναίκα διστάζει για κάποια δευτερόλεπτα κι έπειτα, αποφασιστικά, αφαιρεί από τα ψώνια της μερικές μπάρες πρωινού. Mια μητέρα στο ταμείο σούπερ μάρκετ και ένας υπουργός Υγείας που ζουν στην ίδια χώρα, αλλά σε διαφορετικούς κόσμους.
Σκηνή δεύτερη: Ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης (ξεχνώντας προφανώς τη ρήση του Σοφοκλή «κάλλος περιμάχητον μεν αλλ’ ολιγοχρόνιον» - η ομορφιά είναι κάτι για το οποίο αξίζει να πολεμήσεις, αλλά κρατάει λίγο), μιλάει σε συνέδριο του κλάδου της φαρμακοβιομηχανίας για τον δικό του «πόλεμο» να διατηρήσει το κάλλος του. «Εγώ δεν κρατάω ιατρικό απόρρητο. Και μαλλιά έβαλα, πολύ καλά έχουν πάει, είμαι πολύ ευχαριστημένος. Με ρωτάνε αν έχω κάνει λίφτινγκ, δεν έχω κάνει. Μου λένε αν έχω κάνει μπότοξ, έχω κάνει μπότοξ, όχι πολύ όμως, δεν χρειάζομαι ιδιαίτερο. Βάζω πολύ ωραίες κρέμες (σ.σ. αναφέρει συγκεκριμένη μάρκα) που είναι καταπληκτικές, σας τις συστήνω πραγματικά, είναι το κάτι άλλο. Οπότε, όποιες άλλες απορίες αισθητικής φύσεως έχετε, θα σας τις λύσω».
Είναι λαϊκισμός να συσχετίσει κανείς τα δύο περιστατικά; Η μητέρα στο ταμείο και ο υπουργός Υγείας ζουν στην ίδια χώρα – αλλά σε διαφορετικούς κόσμους. Εκείνη μετράει με αξιοπρέπεια τα ευρώ για να βγει ο μήνας, εκείνος μετατρέπει τον δημόσιο λόγο του σε καθρέφτη ματαιοδοξίας. Το χάσμα μοιάζει αγεφύρωτο. Η πολιτική δεν είναι μόνο πεδίο επίλυσης προβλημάτων. Είναι και μια διαρκής άσκηση ενσυναίσθησης.
Στα σούπερ μάρκετ, η συχνότητα περιστατικών όπως αυτό που περιέγραψα αυξάνεται ολοένα και περισσότερο, όσο τα ελληνικά νοικοκυριά γονατίζουν υπό το βάρος της ακρίβειας. Από ζευγάρι φίλων –σκληρά εργαζομένων, με δύο παιδιά και στεγαστικό δάνειο– έμαθα ότι εδώ και μήνες έχουν κόψει από τη διατροφή τους, μεταξύ άλλων, και το μοσχαρίσιο κρέας. Για κρέμες κατά των ρυτίδων ούτε λόγος να γίνεται…
Δημήτρης Φρεζούλης
Υ.Γ.: Από την Τασούλα Επτακοίλη (Καθημερινή)
