Το μοναστήρι είναι εκεί… Τα κεριά και οι λαμπάδες, επίσης θα είναι εκεί. Και οι άρτοι, και μάλιστα πολλοί, εκεί. Εκεί κι οι παστελάδες, γιατί θρησκευτική γιορτή χωρίς παστέλι δεν γίνεται. Και οι πιστοί βέβαια δεν θα απουσιάσουν. Όπως και οι παπάδες και οι ψάλτες που θα τερερίσουν αφού πρόκειται για πανήγυρη. Και οι πάγκοι με τα παιχνίδια. Ε, αφού όλοι θα είναι εκεί, τι θα λείπει θα με ρωτήσετε… Μα τα πιο σπουδαία! Η παλιά εορταστική και πανηγυρική ατμόσφαιρα… Και εκείνες οι καλόγριες που το διακονούσαν κάποια χρόνια πριν.
Σήμερα είναι παραμονή των Αγίων Αναργύρων και εορτάζει το μοναστήρι στο λοφάκι των Θυμιανών… Που εγκαταλείφθηκε όταν πέθανε και η τελευταία καλόγριά του. Ένα μοναστήρι που γνώρισε όμορφες μέρες μια φορά κι έναν καιρό και είχε μια καταπληκτική ζωντάνια. Και που το επισκεπτόταν κόσμος και κοσμάκης, καθώς οι άγιοι που τιμούσε ήταν και γιατροί και μάλιστα ανάργυροι…
Κάθε χρόνο, λοιπόν, που πάω την παραμονή στον εσπερινό, νιώθω μιαν απογοήτευση, γιατί θυμάμαι τις παλιές παραμονές που δεν έχουν καμία σχέση με τις σημερινές. Περνούν, σαν κινηματογραφική ταινία, από το μυαλό μου εικόνες άλλων εποχών που έμειναν ανεξίτηλα αποτυπωμένες. Θυμάμαι την κυρά - Φιλοθέη, την κυρά - Ματρώνα, τον παπά - Σάββα. Τους Αρμολούσους που άπλωναν τις πραμάτειες τους καθ’ όλο το μήκος του δρόμου. Τους μικρεμπόρους παιχνιδιών και τους πάγκους τους που, σαν παιδάκια στερημένα, χαλβαδιάζαμε ό,τι είχαν πάνω τους, αλλά πού να βρούμε τα φράγκα για να αγοράσουμε κανένα παιχνίδι. Κυρίως όμως εκείνη την όμορφη ατμόσφαιρα, την οποία είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς. Τώρα όλα είναι πλαστικά και άσχημα, άσχετα ότι πολλοί ελπίζουν ακόμα ότι οι άγιοι «δωρεάν έλαβαν, δωρεάν δώτε ημίν»…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
