Λοιπόν… Με αφορμή την προχτεσινή επίσκεψη στον Άγιο Μάρκο για το τρισάγιο στο φίλο μας Μάνο Γούτη, οφείλω να σας ομολογήσω ότι μου αρέσουν τα… μοναστήρια. Όχι για να γίνω καλόγερος, βέβαια, γιατί όπως λένε «βαριά η καλογερική», αλλά και γιατί ο βαθμός πίστης μου δεν είναι τόσο μεγάλος. Όμως μου αρέσει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα που αποπνέει ηρεμία, γαλήνη, αυτοσυγκέντρωση. Με την είσοδό σου σε αυτά αλλάζει και η διάθεσή σου επειδή βλέπεις ότι μπαίνεις σε έναν διαφορετικό κόσμο. Και εκείνη η πανοραμική θέα; Πώς τα κατάφεραν και τα έχτισαν στις πιο όμορφες κορυφές;
Έτσι και προχτές αισθάνθηκα άλλος άνθρωπος μπαίνοντας στο μοναστήρι του Αγίου Μάρκου. Όχι από θρησκευτικής άποψης αλλά από το ότι ζούσα σε ένα διαφορετικό κλίμα. Και ναι μεν κάναμε το τρισάγιο στη μνήμη του Μανώλη, αλλά στη συνέχεια όλα τα λεφτά ήταν που καθίσαμε στην αυλή με καλή παρέα. Ο Στράτος είχε φροντίσει να φέρει τις λουκουμάδες, εμφανίστηκαν το μπουκάλι με τη σούμα και τα σφηνάκια, συκαλάκια και λουκουμάκια ήρθαν κι αυτά να τα συμπληρώσουν. Καθίσαμε στο τραπέζι κι απέναντί μας κάθισαν ο ηγούμενος γέροντας Γαβριήλ και ο πάτερ Νικόδημος. Ο πρώτος με τη σεβαστή γενειάδα του και ο δεύτερος με το χαμόγελό του και τα όμορφα λαμπερά φωτεινά μάτια του. Ευγενικός και καλοσυνάτος. Ένας νεαρός που τα τελευταία 20 χρόνια έχει αφιερώσει τη ζωή του στο Θεό.
Κι όταν έχεις απέναντί σου τον ηγούμενο Γαβριήλ (για τους περισσότερους Κούτσα, όπερ εστί μεθερμηνευόμενο κούκλα, από τον παππού του) και έχει ανοίξει το στόμα του, δεν θέλεις τίποτα άλλο παρά αφτιά να τον ακούς. Προχτές δεν μας έκανε κήρυγμα, αλλά θυμήθηκε τα παιδικά χρόνια του ως χασαπόπαιδο, το μηχανάκι που καβαλούσε, την απόφασή του να γίνει μοναχός, τις πρώτες μέρες της μοναχικής ζωής του, την 54χρονη θητεία του στην υπηρεσία του μοναστηριού. Και ήπιε κι εκείνος μαζί μας μια γουλιά σούμα χωρίς να αντιστέκεται στον… πειρασμό. Στα 84 χρόνια του χαίρεται γιατί βλέπει ότι υπάρχει η διαδοχή στο πρόσωπο του Νικόδημου ο οποίος θα είναι άξιος αντικαταστάτης του.
Η πρώτη επαφή μου με τα μοναστήρια ήταν στη δεκαετία του ’90 παρέα με τον Γεώργη Διλμπόη, με τακτικές επισκέψεις σε εκείνο των Αγίων Πατέρων. Πάντα κατανυκτική η ατμόσφαιρα με τους γέροντες μοναχούς να σε εντυπωσιάζουν με την εν γένει παρουσία τους, τόσο έξω όσο και μέσα στην εκκλησία. Κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές είχα πάει τότε παρέα και με τον αείμνηστο Γιάννη Περρή που ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Και στις γιορτές του μοναστηριού με την Τράπεζα, με το ρεβυθοπίλαφο και άλλοτε με το μακαρονάκι, αλλά και με τις αγρυπνίες στο σπήλαιο. Για να ακολουθήσουν οι επισκέψεις με τον Σταμάτη Ζουμίδη σε κάθε ευκαιρία.
Ευτυχώς μετά την αποδημία του Αμβρόσιου μας ήρθε ένας θαυμάσιος μοναχός, ο Αθανάσιος, που κράτησε το μοναστήρι ζωντανό μαζί με τον Πρόδρομο. Και ενώ θα έπρεπε να του χρωστάμε ευγνωμοσύνη, γιατί συντήρησε και διατήρησε τους Αγίους Πατέρες, κάποιοι χίμηξαν να τον φάνε. Όμως άντεξε και μπράβο του.
Έχουν, λοιπόν, μια γοητεία τα μοναστήρια μας. Αποτελούν μια ιστορική παράδοση και τις παραδόσεις πρέπει να τις σεβόμαστε και να τις τηρούμε και ας μην είμαστε βαθιά θρησκευόμενοι, όπως εγώ.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Στη φωτό ο αποχαιρετισμός του γέροντα Γαβριήλ με τον Μάνο μετά τη «διένεξή» τους πέρυσι το χειμώνα. Προχτές τον συγχώρεσε, και μάλιστα τρεις φορές, όπως παρατήρησε ο Σταμάτης.
