Ένα δάκρυ είχε κυλήσει στο μάγουλό μου εκείνον τον Σεπτέμβρη του 2007 στο άκουσμα του «φευγιού» του Αλέκου Καλούδη… Ένα δάκρυ που το θυμάμαι ακόμα, δέκα επτά χρόνια μετά, γιατί κύλησε μόνο του, αστραπιαία θα έλεγα, μιας και δεν είχα προλάβει να καταλάβω τη συναισθηματική φόρτιση της στιγμής. Και έχω την αίσθηση ότι το δικό μου δάκρυ, τότε, δεν ήταν μοναδικό. Και δεν μπορούσε να είναι γιατί τον Αλέκο Καλούδη τον αγαπήσαμε πολύ! Τον αγαπήσαμε μέσα από την καρδιά μας. Όχι μόνο σαν μαθητές αλλά και σαν αθλητές, κολυμβητές, συμπατριώτες. Ήταν μια αγάπη που άντεξε στο χρόνο και θα τη χαρακτήριζα μοναδική. Βλέπετε ήταν αξιαγάπητος…
Ο Αλέκος έδωσε πολλή αγάπη, αλλά εισέπραξε, κιόλας, ακόμα μεγαλύτερη. Αψευδείς μάρτυρες γίναμε όλοι μας όταν τιμήθηκε το 2006 από τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στη μεγάλη αίθουσα του πάλαι ποτέ Γυμνασίου Αρρένων Χίου. Εκείνη την ημέρα, δεν μας έβαλε εκείνος στη «γραμμή»… Ούτε χρειάστηκε να «φωνάξει» ή να σφυρίξει. Μπήκαμε μόνοι μας, με πειθαρχία και τάξη, χωρίς να φωνάζουμε, χωρίς να κάνουμε φασαρία, χωρίς να σκουντά ο ένας τον άλλον.
Μπήκαμε στη «γραμμή» για να τον χαιρετίσουμε, να του σφίξουμε το χέρι, να του εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, να του πούμε ένα ευχαριστώ, έστω και μετά από πολλά χρόνια. Ένα ευχαριστώ, που δεν είχαμε σκεφτεί να του το πούμε τότε, αλλά του το είπαμε έστω και «κατόπιν εορτής». Και ήμασταν πολλοί! Η μεγάλη αίθουσα του ιστορικού Γυμνασίου Αρρένων γέμισε ασφυκτικά, κυρίως από παλιούς μαθητές, αλλά και καθηγητές. Γέμισε από παλλόμενες καρδιές. Από όμορφες γλυκές αναμνήσεις. Από μια πρωτοφανή συγκίνηση. Δεν έλειπε σχεδόν κανείς. Όλοι παρελάσαμε από μπροστά του και του εκφράσαμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας για όλα όσα μας έδωσε, για την μεγάλη προσφορά του στον αθλητισμό της Χίου, για την αγωνιστική του ταυτότητα σε χρόνια δίσεκτα, όταν τον κυνήγησαν θεοί και δαίμονες. Η εκδήλωση για τον Αλέκο ήταν μια μυσταγωγία που μας συγκίνησε όλους. Και που κάποια στιγμή, ένα δάκρυ πήγε να ανέβει στα μάτια μας. Και που έληξε με ένα δικό του σφύριγμα από τη θρυλική σφυρίχτρα του.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
