Έτσι, λοιπόν, «σήμερον κρεμάται επί ξύλου» μιας και φτάσαμε και στη Μεγάλη Πέμπτη, με τον Γολγοθά να κατέχει κυρίαρχη θέση στην όλη βραδινή ακολουθία στις εκκλησίες μας. Και ναι μεν ο Χριστός ανέβηκε, τω καιρώ εκείνω, τον Γολγοθά του φορτωμένος το Σταυρό αλλά προσδοκώντας την Ανάστασή του. Όμως σκεφτήκατε πόσοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, αλλά και της διπλανής πόρτας μας, ανεβαίνουν καθημερινά το δικό τους Γολγοθά; Και μάλιστα χωρίς την προσδοκία καμίας ανάστασης; Από πού να πιάσει κανείς και πού να τελειώσει και ποιον να αναφέρει και ποιον να αγνοήσει…;
Τι Γολγοθά «ανεβαίνουν» καθημερινά οι ίδιοι και οι δικοί τους άνθρωποι; Πόσοι άλλοι συγγενείς, γνωστοί και φίλοι βρίσκονται στα κρεβάτια του πόνου και ανεβαίνουν κι αυτοί το δικό τους Γολγοθά; Πόσοι καθηλωμένοι στα κρεβάτια ή στα αναπηρικά καροτσάκια τους; Πόσοι άλλοι με κινητικά προβλήματα και με νοητική υστέρηση κάνουν το ίδιο; Πόσοι μετανάστες ξεκινούν το δικό τους Γολγοθά με μια ελπίδα ανάστασης που πνίγεται μαζί τους στη Μεσόγειο; Πόσοι άλλοι διαπιστώνουν ότι η «ανάσταση» που περίμεναν ήταν ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό; Πόσοι άνεργοι και πεινασμένοι ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες; Πόσοι ναρκομανείς παλεύουν καθημερινά να επιβιώσουν;
Πόσα μικρά παιδιά στον τρίτο κόσμο, πριν προλάβουν που λέει ο λόγος να βγουν από το αβγό, υποφέρουν καθημερινά κάτω από βασανιστικές συνθήκες, δουλεύοντας απάνθρωπα; Και πόσα δεν προλαβαίνουν να χρονίσουν; Πόσοι πρόσφυγες είναι στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και βιώνουν το δικό τους Γολγοθά; Πόσοι σαπίζουν στις φυλακές για τις ιδέες τους και για αρχές και ιδανικά; Πόσοι και πόσα…;
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Ας μην σκεπτόμαστε μόνο το σημερινό Γολγοθά που θα ανέβει ο Χριστός. Ας σκεπτόμαστε και τον Γολγοθά καθημερινών άλλων συνανθρώπων μας και, αν μπορούμε, ας ελαφρύνουμε το σταυρό που κουβαλούν…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
