Είχε φέρει καινούργιο αέρα στο Δημοτικό μας τότε που είχε διοριστεί, στα μέσα του 1960. Μαζί με τον Μιχάλη Κόνια. Νέοι κι οι δυο, με σύγχρονες αντιλήψεις άφησαν πίσω όλα όσα σηματοδοτούσαν μέχρι τότε το σχολείο, καθώς οι προηγούμενοι δάσκαλοι είχαν μιαν άλλη τάξη. Έτσι ό,τι ήταν άγνωστο μέχρι τότε έγινε γνωστό με πρωτοβουλίες που έδιναν άλλη οντότητα στη σχολική ζωή. Δεν έλειπε η αυστηρότητα με… «καρύδια», αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν πιο χαρούμενη. Οι μαθητές και οι μαθήτριες ανέπνεαν πιο εύκολα.
Ένας από εκείνους τους δασκάλους, ο Κυριάκος Πρωάκης, «έφυγε» από τη ζωή προκαλώντας θλίψη σε ολόκληρο το χωριό. Τον τελευταίο καιρό μπορεί να αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, αλλά δεν το έβαζε κάτω. Παρά τα κινητικά προβλήματα υγείας που είχε, κάθε απόγευμα πήγαινε στο καφενείο και περνούσε την ώρα του. Με το μπαστουνάκι του κούτσα κούτσα δεν άφηνε τα γερατειά να τον πάρουν από κάτω. Υποθέτω ότι το ίδιο, να μην το βάζουν κάτω, θα δίδασκε και στους μαθητές και στους συγχωριανούς του.
Ο Κυριάκος Πρωάκης ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος, συγχωριανός και δάσκαλος. Αγαπούσε τα Θυμιανά με λατρεία και πάθος και θα έλεγα ότι θυσιαζόταν γι’ αυτά σε πολλές περιπτώσεις. Και το έδειχνε με κάθε ευκαιρία με ανυστερόβουλο τρόπο.
Και τι δεν έκανε ο Κυριάκος στα 91 χρόνια που έζησε. Πάντα προτεραιότητά του ήταν τα Θυμιανά. Λαογράφος και συγγραφέας, η ψυχή της Μόστρας τα προηγούμενα χρόνια, παθιασμένος αγρότης.
Το όνομά του είχε συνδυαστεί με την ιστορία του χωριού. Αξιοσημείωτο έργο του «Οι λαογραφικοί θησαυροί των Θυμιανών» στο οποίο περιέγραφε όλα όσα είχαν σχέση με το παρελθόν του χωριού. Και ενώ είχε προηγηθεί και ένα ακόμα παρόμοιο. Κράτησε τα ήθη και τα έθιμα των Θυμιανών μέσα από τα θεατρικά έργα του. Κατέγραψε την ιστορία των εκκλησιών του χωριού, μικρών και μεγάλων. Πριν χρόνια διατηρούσε μια στήλη στη «Δημοκρατική», ενώ ίδρυσε και τον Ναυταθλητικό Όμιλο Θυμιανών. Είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο στις Μόστρες των προηγουμένων ετών. Ανέλαβε πρόεδρος της κοινότητας αμέσως μετά τη Χούντα.
Ο Κυριάκος Πρωάκης έφυγε πλήρης ημερών (91) αλλά άφησε το αποτύπωμά του όχι μόνο στα Θυμιανά αλλά και στη Χίο. Ήταν αγαπητός στο χωριό από όλους. Ήταν ο δάσκαλος όχι μόνο στο σχολείο αλλά και δάσκαλος σε πολλούς που κατέφευγαν σ' αυτόν για συμβουλές. Αλληλέγγυος, αλλά και διακριτικός, έχαιρε μεγάλης εκτίμησης. Καλός οικογενειάρχης αφήνει τη Λεμονιά, τον Δήμο και τον Άρη. Τα Θυμιανά θα είναι φτωχότερα χωρίς τον Κυριάκο. Αιωνία η μνήμη του.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Παρά τα επώδυνα προβλήματά μου, που συνεχίζονται δυστυχώς, κατάφερα με δυσκολία να γράψω τα παραπάνω. Το θεώρησα υποχρέωσή μου στη μνήμη του δασκάλου. Ελπίζω σύντομα να είμαι και πάλι μάχιμος.
