Ποια γλύκα έχει η ζωή με τις ιδιαίτερες χαρούμενες στιγμές της, έγραφα πέρυσι τέτοιες μέρες. Μπορεί να μην είναι πολλές και σε αρκετές περιπτώσεις μικρές, αλλά όταν τις βιώνεις νιώθεις άλλος άνθρωπος. Και ένα παραπάνω όταν αυτές οι στιγμές έχουν να κάνουν με αγαπημένα πρόσωπα που δεν τα έχεις κοντά σου, αλλά τα συναντάς και τα βλέπεις στη χάση και στη φέξη λόγω αντικειμενικών δυσκολιών. Και, ξέρετε, όσο μεγαλώνουμε γίνονται και πιο δύσκολες οι μετακινήσεις μας εξ αιτίας πολλών παραγόντων…
Ισως πολλοί από εσάς να αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο έλειψα κάποιες μέρες από τη στήλη και την καθημερινή επαφή μας. Πικρή η ξενιτιά και η απουσία αγαπημένων ανθρώπων. Μικρών και μεγάλων. Ελάτε όμως που η ζωή τα φέρνει έτσι χωρίς να εξετάζει λεπτομέρειες και επιθυμίες. Και η ξενιτιά ανέκαθεν ήταν κάτι που σε πλήγωνε…
Έτσι, μετά από ένα χρόνο, είχαμε τη χαρά να υποδεχτούμε τα παιδιά μας με τον μικρό εγγονό μας. Ένας μικρός που μεγάλωσε μέσα σε ένα χρόνο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και είναι πολλά που αλλάζουν, όπως είναι λογικό, ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες. Δυο πακέτα με δώρα για το καλωσόρισμα τον ξετρέλαναν και από την αγκαλιά της γιαγιάς του έφευγε στη δική μου έπεφτε. Με τα χεράκια του να σφίγγονται στο λαιμό μας και να αισθανόμαστε τα χείλη του να μας φιλούν στα μάγουλα. Και πώς να… ξεκολλήσουμε αφού είχαμε και ένα χρόνο να συναντηθούμε. Ε, τι να σας πω. Εκείνες οι αγκαλιές και τα φιλιά που συνεχίστηκαν και τις επόμενες μέρες ήταν όλα τα λεφτά. Περίσσευαν η συγκίνηση και η χαρά και ευχόσουν αυτές οι στιγμές να παρατείνονταν συνέχεια.
Έτσι είχαμε κοντά μας τόσο τον εγγονό μου αλλά και τα παιδιά για λίγες, δυστυχώς, μέρες αφού έτρεχαν και οι επαγγελματικές υποχρεώσεις τους, αλλά όπως αντιλαμβάνεστε «όλα τα λεφτά» ήταν ο μικρός. Ο οποίος στον ένα χρόνο που είχαμε να τον δούμε μεγάλωσε, όπως ήταν φυσικό. Και από 4,5 έγινε 5,5. Η γλώσσα του έτρεχε ροδάνι και μάλιστα σωστά και μη με χαρακτηρίσετε χαζοπαππού. Τους χαρήκαμε και τους τρεις αλλά ξαναβρεθήκαμε σε λίγες μέρες στην αίθουσα αναχωρήσεων αυτή τη φορά. Πικρό, φαρμάκι…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Έχω κι άλλον αγαπημένο εγγονό, αλλά είναι μεγάλος (15).
