Πόσο μακριά βρισκόμαστε από την παρακάτω φανταστική, προς το παρόν, εικόνα που περιέγραψε η Οριάνα Φαλάτσι (πέθανε το 2006) στο βιβλίο της «Αν ο ήλιος πεθάνει…»; Με όλα όσα βιώνουμε με την κλιματική αλλαγή;
«Είχα αντιληφθεί κάτι το παράλογο, κάτι το φρικτό. Το χορτάρι δεν είχε την οσμή του χορταριού. Έχωσα μέσα τη μύτη μου και μύρισα. Όχι, δεν είχε την οσμή του χορταριού. Έπιασα μια τούφα και την τράβηξα. Δεν ξεριζωνόταν, όχι, ούτε κοβόταν. Σκάλισα με τα νύχια πιο κάτω ψάχνοντας για ένα σπυρί χώμα. Όχι, δεν πιανόταν ούτε ένα σπυρί. Τι περίεργο… Κι όμως ήταν χώμα, είχε την οσμή του χώματος. Και το χορτάρι, είχε το χρώμα του χορταριού, τη σύσταση του χορταριού, ήταν απαλό, δροσερό και μάλιστα ποτιζόταν κιόλας (…)
Και όμως ήταν πρασιά, αλλά μια πρασιά από πλαστικό. Κι όλες οι πρασιές που είχα δει δίπλα στους δρόμους, μπροστά στα σπίτια, στις εκκλησίες, στα σχολεία, πρασιές φροντισμένες από κηπουρούς, ραντισμένες και ποτισμένες σαν ζωντανές, όλες ήταν από πλαστικό. Ένα απέραντο σεντόνι από πλαστικό, από χορτάρι που ποτέ δεν φυτρώνει, ποτέ δεν ξεραίνεται. Μια κοροϊδία!
…Γύρισα τρέχοντας στο ξενοδοχείο και έπεσα σχεδόν πάνω στη γλάστρα με τον κάκτο που βρισκόταν στο δωμάτιό μου. Ήταν ένας μεγάλος κάκτος, πράσινος, χυμώδης με ορθά αγκάθια και μ’ ένα άνθος στην κορφή. Άγγιξα πρώτα τα λουλούδι, το έστριψα, εκείνο έμεινε ανέπαφο. Έχωσα τα δάχτυλά μου ανάμεσα στα αγκάθια, τα πίεσα προκαλώντας να βγει μια σταγόνα αίμα και η απάντηση ήταν μια λαστιχένια υποχώρηση. Τα έσφιξα ικετεύοντας απελπισμένα να με τρυπήσουν, να μου πουν «όχι, κάνεις λάθος». Κι αυτά με γαργάλισαν ανεπαίσθητα. Κι αυτά ήταν ψεύτικα!»…
Λέτε πως θα αργήσουμε να ζήσουμε πραγματικά τα παραπάνω;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
