Πέμ, 10/07/2025 - 07:11
Με την ευκαιρία του δημοτικού πάρκινγκ που έκλεισε στον Καρφά, θυμήθηκα ότι ανέκαθεν η περιοχή και η παραλία του ήταν κάτι ξεχωριστό για το νησί μας…
Ακόμα και από τη δεκαετία του ‘50 όταν, κατά το κοινώς λεγόμενο, «μοίραζαν οι κλέφτες τα ρούχα τους». Δύο ήταν οι παλιές φρίτζες που μετατράπηκαν σε εξοχικά κέντρα και τα συμπαρομαρτούντα τους. Εκείνα των συγχωρεμένων Γιαμού και Καρατζά, οι οποίοι ξεκίνησαν ανοίγοντας λάκκους στην άμμο για τα περίφημα αμμόλουτρα. Και με τους αμμόλοφους να κυριαρχούν γύρω - γύρω και να έχουν δημιουργήσει ένα υπέροχο αισθητικά θέαμα με τα κρινάκια, τις τζιτζερφιές, τις κόκκινες μουριές. Και μάλιστα πολλά παιδιά έφαγαν ξύλο τρώγοντας μούρα και λερώνοντας τα ρούχα τους… Όταν ήμασταν στο Δημοτικό κατεβαίναμε με τα πόδια και εκεί πηγαίναμε τη μοναδική ετήσια εκδρομή μας και περνούσαμε όμορφα…
Όμως η εξέλιξη δεν άφησε τον Καρφά αλώβητο… Η περιούσια θέση του έπρεπε να εξελιχθεί και να γίνει εκμεταλλεύσιμη… Και η εξέλιξη αυτή ήταν όχι μόνο αστραπιαία αλλά και καταιγιστική…
Μέσα σε λίγα χρόνια κτίστηκαν ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, μπαρ, καφετέριες, ταβέρνες, σούπερ μάρκετ, ενοικιάσεις αυτοκινήτων και μοτοποδηλάτων. Με λίγα λόγια ισοπεδώθηκε ο παλιός Καρφάς και στη θέση του εμφανίστηκε ένας νέος, που δεν είχε καμιά σχέση με τον παλιό.
Στη θέση των αμμόλοφων ανεγέρθηκαν μεγαθήρια, τα περίφημα κρινάκια του Καρφά εξαφανίστηκαν, κανείς δεν τρώει τζίζερφα και μούρα, κανείς δεν κυλιέται στους αμμόλοφους…
Έτσι ο Καρφάς, έγινε το σημείο τουριστικής αναφοράς της Χίου. Χιλιάδες οι επισκέπτες, γεμάτη ασφυκτικά η παραλία, το αδιαχώρητο στα μαγαζιά, υπερπλήρη τα ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα. Χρυσές εποχές για όσους είχαν επενδύσει εκεί, που έτριβαν τα χέρια τους…
Και από κάποια στιγμή και μετά, τον τελευταίο καιρό, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση και από τα ψηλά άρχισε να πέφτει στα χαμηλά και να φυτοζωεί… Όμως ξαναζωντάνεψε πάλι. Ο Καρφάς ποτέ δεν πεθαίνει.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
