Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ταξίδευα ως ασυρματιστής… Όμως, κάθε φορά που πλησιάζει η γιορτή του Άι Νικόλα νιώθω μια ιδιαίτερη συγκίνηση, καθώς ο άγιος αυτός έχει συνδυαστεί με τη θάλασσα και τους ναυτικούς. Και, βέβαια, δεν υπάρχει γέφυρα ελληνικού βαποριού που να μην έχει μια εικόνα του, μικρή ή μεγάλη, κρεμασμένη στον μπουλμέ. Και όχι μόνο βαποριού αλλά και καϊκιού και κάθε άλλου πλεούμενου.
Έτσι τον βρήκαμε από τις παραδόσεις, ως προστάτη των ναυτικών, και το ίδιο εξακολουθούμε και σήμερα να τον τιμούμε. Ένα ερώτημα, φυσικά, είναι τι μπορεί να κάνει ένας άγιος όταν ένα βαπόρι θαλασσοπνίγεται στα πέλαγα του κόσμου παλεύοντας με τα άγρια κύματα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία… Προηγείται η ελπίδα και η πίστη. Και, όπως είναι γνωστό, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά και η πίστη δεν πάει πίσω…
Η επίκληση «Άγιε Νικόλα βοήθα» έχει ακουστεί μέχρι σήμερα χιλιάδες φορές από τα χείλη των ναυτικών μας. Μέσα στο ανταριασμένο πέλαγος, κάτω από άγριες συνθήκες, αλίμονο αν δεν έχεις κάποιον να «καλέσεις» σε βοήθεια. Αλίμονο αν χάσεις την ελπίδα και την πίστη σου ότι μπορείς να βγεις παλληκάρι. Θέλεις όμως να πιστεύεις ότι, εκτός από εσένα, υπάρχει και κάποιος άλλος που μπορεί να στέκεται δίπλα σου. Και ας μην έχει εμφανιστεί ποτέ, κι ας είναι μια ουτοπία…
Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις, τα ρούχα του είναι πάντοτε βρεγμένα απ' την άρμη, τα γένια του στάζουν θάλασσα, το μέτωπό του είναι ιδρωμένο απ' την προσπάθεια να προφτάσει παντού, να βοηθήσει τα καράβια που θαλασσοπνίγονται.
Ας μην ξεχνάμε και την ευχή που έδιναν παλιά στους ναυτικούς όταν μπάρκαραν… «Ο Άι Νικόλας στην πλώρη σου». Σε πόσες πλώρες, όμως, μπορούσε να βρίσκεται…; Έτσι τα βρήκαμε, όμως, έτσι τα ακολουθούμε.
