Τον έβλεπα που μου… «χαμογελούσε» όποτε περνούσα δίπλα από τη βιβλιοθήκη μου, αλλά συνέχεια ανέβαλα να του χαμογελάσω κι εγώ. Ποιος ήταν αυτός; Ο Διόδωρος Σικελιώτης, ένας αρχαίος ιστορικός που έκανε παρέα με τους υπόλοιπους σοφούς της αρχαιότητας. Διόδωρος Σικελιώτης; Τρέχα γύρευε δηλαδή αφού οι πιο γνωστοί αρχαίοι είναι κάποιοι άλλοι. Αριστοτέλης, Πλάτων, Ηρόδοτος και τόσοι άλλοι.
Έτσι τις προάλλες του έκανα το χατίρι και πήρα τον Διόδωρο στα χέρια μου και άρχισα, φυσικά, να τον διαβάζω. Και μου έκανε μεγάλη εντύπωση με τις ιστορικές αναφορές του, ανάμεσα στις οποίες και η Χίος και η Ιωνία ευρύτερα. Και ενώ προχωρούσα το διάβασμα στάθηκα σε ένα απόσπασμα που με συγκίνησε και σας το παραθέτω:
«Όταν κυριεύτηκε η Τροία, ο Αινείας μαζί με κάποιους άλλους Τρωαδίτες κατέλαβε ένα μέρος της πόλης και αμυνόταν εναντίον εκείνων που έκαναν επίθεση. Όταν οι Ελληνες τους άφησαν να φύγουν με συμφωνία, επέτρεψαν στον καθένα να πάρει όσα μπορούσε να πάρει από τα δικά του πράγματα.
Όλοι πήραν χρυσό ή άργυρο ή κάποιο άλλο πολυτελές αντικείμενο. Ο Αινείας έβαλε πάνω στους ώμους του τον τελείως γερασμένο πατέρα του και τον έβγαλε έξω από την πόλη.
Οι Έλληνες τον θαύμασαν γι' αυτό και τους έδωσαν τη δυνατότητα να διαλέξει και να πάρει ό,τι ήθελε από το σπιτικό του. Όταν αυτός πήρε τα πατρικά ιερά, η αρετή του επαινέθηκε πολύ περισσότερο κερδίζοντας την επιδοκιμασία των εχθρών του. Διότι φαινόταν ότι ο άνδρας αυτός, μέσα στους πολύ μεγάλους κινδύνους, είχε δείξει πολύ μεγάλη έγνοια και το σεβασμό του προς τους γονείς του και για την ευσέβειά του προς τους θεούς. Για το λόγο αυτό ακριβώς, λένε, ότι του επέτρεψαν να φύγει με όσους Τρωαδίτες επέζησαν από την Τρωάδα και να πάει όπου ήθελε εντελώς ασφαλισμένος».
Σεβασμός στους γονείς μια φορά κι έναν καιρό. Το ερώτημα είναι ποιο σεβασμό τρέφουν τα σημερινά παιδιά… Και πόσα από αυτά θα κουβαλούσαν στους ώμους τους τον πατέρα τους. Δεν λέω, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά αναρωτιέμαι πόσες να είναι. Μακάρι να είναι πολλές!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
