Πω, πω, πω… Τι ήταν εκείνο που βιώσαμε το απόγευμα της Τετάρτης στις τηλεοράσεις μας σε απευθείας μετάδοση από τη Σιγκαπούρη; Στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος πόλο με την ελληνική γυναικεία ομάδα να θριαμβεύει και να κατακτά το χρυσό μετάλλιο. Το περιμέναμε; Δύσκολο να το πούμε. Ελπίζαμε όμως και το πιστεύαμε. Σε έναν αγώνα όμως όλα τα αποτελέσματα είναι «ανοικτά», αφού υπάρχει και αντίπαλος και αν δεν φτάσεις στο τελευταίο δευτερόλεπτο δεν αποκλείονται όλα τα ενδεχόμενα.
Μια αλήθεια είναι ότι το πόλο δεν είναι το δημοφιλέστερο άθλημα. Εμείς, βέβαια, οι Χιώτες, και λόγω παράδοσης, είμαστε πιο ευαίσθητοι στον υγρό στίβο. Ναυτικός Όμιλος Χίου και ΠΕΚΕΒ έχουν γράψει ιστορία. Όμως εκείνο που διαπιστώνουμε βλέποντας αγώνες πόλο είναι ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλα αθλήματα. Είναι συναρπαστικό, προϋποθέτει μεγάλες φυσικές δυνάμεις, είναι ένα δύσκολο πάλεμα πάνω και κάτω από το νερό.
Όλα τα βλέμματα λοιπόν είχαν στραφεί τις τελευταίες μέρες στη Σιγκαπούρη με τις Εθνικές Ομάδες μας Ανδρών και Γυναικών να πρωταγωνιστούν και να μας δίνουν ελπίδες για την κορυφή. Άνθρωποι που δεν ήξεραν καν τι σημαίνει πόλο, παρακινούμενοι και από τη μεγάλη δημοσιότητα, ενδιαφέρθηκαν. Και παρακολουθούσαν την τρελή πορεία των αγοριών και των κοριτσιών προς τους τελικούς. Οι Άντρες τον έχασαν στο τελευταίο δευτερόλεπτο, τι ειρωνεία, ε; Όμως κέρδισαν το χάλκινο. Αλλά οι γυναίκες το κατάφεραν. Έμπαιναν τα γκολ το ένα μετά το άλλο, αρχίσαμε να πετούμε στα σύννεφα, κάποια στιγμή καρδιοχτυπήσαμε όταν η διαφορά μειώθηκε στα τρία γκολ, αλλά η λήξη δικαίωσε την προσπάθεια των κοριτσιών και τον προπονητή τους.
Και η λήξη ήταν όλα τα λεφτά. Αισθανθήκαμε την απόλυτη ικανοποίηση, η χαρά μας χτύπησε κόκκινο, βλέπαμε τις πολίστριές μας να ζουν την απόλυτη ευτυχία, να γελούν και να ξεφαντώνουν. Και μαζί μ’ αυτές κι εμείς από τα σπίτια μας έμπλεοι χαράς αισθανόμασταν να πετάμε στα ουράνια. Και ποια ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή; Όταν η γαλανόλευκη ανέβηκε στον πιο υψηλό ιστό και η ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου μας συγκίνησε και μας ανατρίχιασε. Και λίγο έλειψε να κυλήσει κι ένα δάκρυ χαράς στα μάγουλά μας. Ο απόλυτος θρίαμβος. Μπράβο!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
