Τώρα που τελείωσαν οι Απόκριες και οι αποκριάτικες στολές ξέρετε τι διαπίστωσα; Ότι δεν είδα κανένα παιδί να είναι ντυμένο… Ζορρό. Όταν στο παρελθόν ήταν στην ημερήσια διάταξη και όταν ήμασταν μικροί, η στολή που μας ενθουσίαζε ήταν εκείνη του Ζορρό. Με τη μαύρη μπέρτα και τη μάσκα. Του Μασκοφόρου εκδικητή, όπως αποκαλούταν.
Άραγε τι ήταν εκείνο που μας συγκινούσε στο Ζορρό, ο οποίος μάλιστα ήταν και ξενόφερτος και όλοι ονειρευόμασταν να του… μοιάσουμε; Είναι ακόμη και σήμερα ένα ερώτημα. Η αδικία που βιώναμε και θέλαμε να βρούμε έναν τρόπο να την απαλείψουμε μεταμορφωμένοι σε κάποιον που την πολεμούσε; Δεν το καταλαβαίναμε βέβαια τότε, αλλά ίσως μέσα στις παιδικές ψυχές μας να υπήρχαν και τέτοιες προεκτάσεις. Ποιος μπορεί να ξέρει μετά από τόσα χρόνια…
Και φυσικά ο Ζορρό δεν είχε ξεφυτρώσει μόνος του… Ήταν ο ήρωας αρκετών μυθιστορημάτων που τα «ρουφούσαμε», στην κυριολεξία απνευστί, από την πρώτη μέχρι την τελευταία γραμμή. Τον μεσολαβητικό ρόλο είχαν αναλάβει τω καιρώ εκείνω δύο μικρά περιοδικά, υπό τύπον βιβλίων.
Το «Μυστήριο» και η «Μάσκα», τα οποία κατ’ εξοχήν φιλοξενούσαν αστυνομικά, γουέστερν και μυθιστορήματα του Ζορρό και διαβάζονταν αποκλειστικά από αγόρια. Αλήθεια, μη μου πείτε ότι δεν θυμάστε το Γεράκι, τον Γερόλυκο, τον Λέμυ Κώσιον και τόσους άλλους. Τι μανία μας είχε πιάσει τότε... Τα περισσότερα βέβαια τα βρίσκαμε και τα διαβάζαμε μεταχειρισμένα, γιατί δεν υπήρχε και η οικονομική ευχέρεια να αγοραστούν από το πρακτορείο των εφημερίδων. Έτσι οι ανταλλαγές έδιναν και έπαιρναν.
Τα χρόνια πέρασαν, η «Μάσκα» και το «Μυστήριο» έπαψαν προ πολλού να κυκλοφορούν και οι ήρωές τους ξεχάστηκαν. Και δυστυχώς και ο Ζορρό που έμενε αθάνατος και σημάδεψε τα δικά μας παιδικά χρόνια.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
