«Παππού Δημήτρη, γιαγιά Φρόσω», ακόμα αντιλαλούν στα αφτιά μου οι προσφωνήσεις του 3,5χρονου εγγονού μου για χάρη του οποίου πήγαμε για λίγες μέρες στην Κρήτη. Και ο κερατούκλης το έλεγε με μια τέτοια γλύκα που σε σκλάβωνε. Κι άμα έβαζε τα χεράκια του και αγκάλιαζε το λαιμό σου και άφηνε το αποτύπωμά του στο μάγουλό σου με ένα φιλί, ε, τότε πια όλος ο κόσμος ήταν δικός σου. Έτσι είναι όμως τα εγγόνια και τα δικά μου και τα δικά σας και η χαρά είναι μεγάλη που αξιωνόμαστε και τα έχουμε. Μεγαλώνουν, βέβαια, γρήγορα και μαζί μ΄ αυτά μεγαλώνουμε κι εμείς. Και όσο μεγαλώνουν τόσο αλλάζει και η παιδική συμπεριφορά τους και είναι λογικό. Ο έτερος, ο Χιώτης, 12χρονος πια εδώ, είναι από φέτος Γυμνασιόπαις αλλά ευτυχώς εξακολουθεί να μας αγκαλιάζει και να μας φιλά όπως παλιά. Και είναι κι αυτό μια ευτυχία…
Στο Ηράκλειο της Κρήτης, λοιπόν, βρέθηκα τις τελευταίες μέρες για επίσκεψη στο γιο μου, ύστερα από ένα χρόνο. Μια επίσκεψη που, παρ' όλη την ταλαιπωρία της, είναι πάντα ευχάριστη και χαρούμενη. Εκεί έκανε στάση ο υιός και εκεί υποχρεωνόμαστε κι εμείς, έστω μια φορά το χρόνο, να πηγαίνουμε για λίγες μέρες να δούμε την οικογένειά του. Βλέπετε τα παιδιά είναι σαν τα πουλιά που ανοίγουν τα φτερά τους και φεύγουν μακριά. Άλλα πιο κοντά κι άλλα πιο αλάργα. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι και οι περισσότεροι έχουν σχέση με την ανεργία. Έτσι κι οι γονείς, εμείς και εσείς, παίρνουμε την απόφαση να τα επισκεπτόμαστε όταν μας δίνεται η ευκαιρία…
Μόνο που, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο πρόλογος, η άφιξη δηλαδή, είναι ευχάριστος, αλλά ο επίλογος, η αναχώρηση, δυσάρεστος. Κάθεσαι μερικές μέρες τους χαίρεσαι και το ευχαριστιέσαι αλλά κι αυτές κάποια στιγμή τελειώνουν και φεύγεις μέχρι την επόμενη φορά που θα σου δοθεί η ευκαιρία για μια νέα συνάντηση. Η ξενιτιά, κοντινή ή μακρινή, δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Είναι μια διέξοδος στα αδιέξοδα, αλλά τι άλλο να κάνεις…; Η επιβίωση πάνω από όλα!
Όπως έλεγαν οι στίχοι ενός παλιού τραγουδιού «για κάθε πόνο και καημό ευρέθηκε βοτάνι, μα ο καημός του χωρισμού δεν ημπορεί να γειάνει. Οι πίκρες και τα βάσανα με τον καιρό ξεχνιώνται, τα μάτια όμως π’ αγαπάς ποτέ δεν λησμονιώνται». Και το άλλο της Αρλέτας «O ζωντανός ο χωρισμός, το λέει και το τραγούδι, παρηγοριά δεν έχει, από την ώρα που ‘φυγες έχει βουρκώσει ο ουρανός, κι η θλίψη σιγοβρέχει».
Και τι απομένει; Τουλάχιστον να είμαστε καλά και να συναντιόμαστε έστω αραιά και πού. Είναι το ζητούμενο.
