Tι σας λέει το όνομα Τζασίντα Άρντερν και η φωτογραφία της κυρίας με το μωρό στην αγκαλιά που δημοσιεύω; Υποθέτω πως τίποτα, όπως και σε εμένα πριν διαβάσω το «κατόρθωμά» της που είναι παράδειγμα προς μίμηση προς όλους τους «καρεκλάτους»… Λοιπόν η κυρία μέχρι και προχτές ήταν πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας. Κάπως μακριά μας πέφτει αυτή η χώρα αλλά η εν λόγω κυρία έγραψε ιστορία.
Ανέλαβε την πρωθυπουργία της Νέας Ζηλανδίας τον Οκτώβριο του 2017 κάνοντας όλο τον πλανήτη να ασχοληθεί μαζί της. Λογικό. Ήταν η νεότερη παγκοσμίως στο αξίωμα, μόλις 37 ετών. Ωστόσο, πέντε χρόνια μετά, προκαλεί ακόμη μεγαλύτερο ξάφνιασμα σε ολόκληρο τον κόσμο, ανακοινώνοντας ότι θα εγκαταλείψει το αξίωμα καθώς κουράστηκε. «Δεν διαθέτω πλέον την ενέργεια που απαιτείται για τη συγκεκριμένη θέση», ήταν τα λόγια της.
Όπως έγραψε και η Γιούλη Επτακοίλη στην Καθημερινή προσπαθώ να σκεφτώ μια περίπτωση πρωθυπουργού, αξιωματούχου σε τόση υψηλή θέση, οπουδήποτε στον κόσμο, που να είπε ότι αποχωρεί επειδή κουράστηκε· που να παραδέχθηκε ότι δεν έχει τη δύναμη να συνεχίσει να υπηρετεί τη χώρα του· που να ομολόγησε ότι οι «δεξαμενές» του έχουν αδειάσει, δεν έχει άλλο καύσιμο γι’ αυτό που χρειάζεται η θέση. Η αλήθεια είναι πως σχεδόν τίποτα δεν ήταν συνηθισμένο στη μέχρι τώρα πορεία της χαρισματικής πολιτικού. Συνηθισμένο με ποια κριτήρια; Όλων εκείνων που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να παραμείνουν σε αυτές αντιμετωπίζοντας το κράτος σαν προσωπικό τους λάφυρο; Όλων όσοι βυθίζονται στην υπεροψία και στη μέθη της εξουσίας τους;
Δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση η Άρντερν. Τα δάκρυά της, η αγκαλιά που έκανε στον σύντροφό της όταν τελείωσε η συνέντευξη Τύπου, οι λέξεις που επέλεξε για να περιγράψει πώς νιώθει και τι επιθυμεί από 'δώ και πέρα στη ζωή της, ήταν όλα κανονικά, όλα ανθρώπινα. Και το σημαντικότερο, κατάφερε, όπως φαίνεται, να παραμείνει ένας κανονικός άνθρωπος, με αντοχές και όρια, με ρωγμές και αδυναμίες, με ενσυναίσθηση για τους άλλους, αλλά και σε επαφή με το δικό της συναίσθημα και τις προσωπικές της ανάγκες.
Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ την εξουσία ως αγιάτρευτη νόσο, που απορούμε και θαυμάζουμε υπερβολικά μια 42χρονη γυναίκα η οποία έχει το σθένος να πει: «Αρκετά. Ως εδώ ήταν». Τελικά, ποιους θέλουμε να μας κυβερνούν; Ατσαλάκωτους ηγέτες, «προϊόντα» επικοινωνιολόγων, ή κανονικούς ανθρώπους με αντοχές και όρια;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
