Όσο μεγαλώνουμε, ηλιακά εννοώ, τόσο αρχίζουμε και ζοριζόμαστε πιο πολύ σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια… Όσον αφορά, τι άλλο, παρά την υγεία μας… Ο χρόνος φθείρει κάποια όργανα, όσα λειτουργούσαν άψογα κάποτε, αρχίζουν και παίρνουν την κάτω βόλτα, τη μια έχουμε το ένα μας και την άλλη το άλλο μας. Το παλεύουμε, βέβαια κατά το δυνατόν, αλλά όταν φτάνεις και στο «αμήν» τι άλλο μπορείς να κάνεις παρά να καταφύγεις στα φώτα της επιστήμης… Η οποία επιστήμη, ευτυχώς, έχει προοδεύσει πολύ τα τελευταία χρόνια και δίνει λύσεις σε αδιέξοδα και σε προβλήματα.
Και ποιοι εκπροσωπούν αυτή την επιστήμη; Μα ποιοι άλλοι από τους γιατρούς, επικουρούμενους και από το βοηθητικό προσωπικό. Και εκτός από ιδιώτες γιατρούς, έχουμε και τους νοσοκομειακούς που «θυσιάστηκαν», κατά μία έννοια, προκειμένου να υπηρετήσουν το δημόσιο σύστημα υγείας που καθιέρωσε πριν πολλά χρόνια ο αείμνηστος Γεννηματάς. Και λέω θυσιάστηκαν γιατί άλλο είναι να έχεις το δικό σου ιδιωτικό ιατρείο και άλλο να είσαι υποχρεωμένος να είσαι υπό την «ομηρεία» του συγκεκριμένου ωραρίου και των εφημεριών.
Έτσι, χωρίς να παραβλέπω την ουσιαστική προσφορά των ιδιωτών γιατρών που είναι εξαιρετικοί, θέλω να βγάλω, για μια ακόμα φορά, το καπέλο στους νοσοκομειακούς. Οι οποίοι μάλιστα σηκώνουν το βάρος της δημόσιας υγείας με πρωτοφανές φιλότιμο και με φοβερή συνέπεια και πολλές φορές και χωρίς τα απαραίτητα εργαλεία (μαγνητικός, αξονικός, μαστογράφος χαλασμένοι).
Λόγω των χρόνιων μυοσκελετικών προβλημάτων μου, τις τελευταίες μέρες πού με έχανες, πού με εύρισκες σε κάποιο εξωτερικό ιατρείο του νοσοκομείου ήμουν. Και για μια φορά ακόμα θέλω να εξάρω το ενδιαφέρον όλων αυτών των επιστημόνων που έχουν αναλάβει τις τύχες μας στα χέρια τους.
Κοντά σε όλους όσοι προηγήθηκαν και αναφέρθηκα και ονομαστικά πιο παλιά και έχω προσωπική εμπειρία (ομάδα Καρδιολογικού, Γκλώτσος, Δρόσος, Βασιλάκης, Ζερβούδη, Γανιάρης), χωρίς να υποτιμώ τους υπόλοιπους, θέλω να προσθέσω και άλλους δύο, τους οποίους είχα την τύχη να επισκεφτώ τις προάλλες. Τον αγγειοχειρουργό Δημήτρη Σίσκο, έναν γιατρό «όξω καρδιά», με απίστευτη συνέπεια στην υπηρεσία της επιστήμης του. Και τον πνευμονολόγο φυματιολόγο Μανώλη Παπαδάκη, που σε βάζει στο «μικροσκόπιο» με πρωτοφανή αφοσίωση στο έργο του. Αμφότεροι σε περνούν από «κόσκινο» για να διαπιστώσουν το πρόβλημά σου.
Μια αλήθεια είναι ότι επειδή εμπιστευόμαστε ολοένα και πιο πολύ τους νοσοκομειακούς γιατρούς, και λόγω οικονομίας, η λίστα των ραντεβού μακραίνει για κάποια ιατρεία. Και απαιτείται όχι μόνο να καλυφθούν τα κενά γενικότερα αλλά και η ενίσχυση του συστήματος. Δεν είναι δυνατό να κλείνονται κάποια ραντεβού μετά από πολλές μέρες ή μήνες. Τώρα, θα μου πείτε, ότι για τα έκτακτα υπάρχει και το τμήμα Επειγόντων, όπου και σ’ αυτό τρέχουν γιατροί και νοσοκόμες φιλότιμα και προλαβαίνουν. Μέχρι πότε όμως θα αντέχουν;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
