Το ίδιο έργο το βλέπουμε από τότε που γεννηθήκαμε μέχρι σήμερα… Ίδιον και κύριο χαρακτηριστικό τόσο των κυβερνήσεων όσο και των αντιπολιτεύσεων είναι οι υποσχέσεις… Των μεν όταν βρίσκονται στην εξουσία και των δε όταν την διεκδικούν. Έτσι τόσο οι πρώτοι όσο και οι δεύτεροι δίνουν αβέρτα κουβέρτα υποσχέσεις, για όποια εκκρεμότητα υπάρχει, αλλά γρήγορα τις ξεχνούν οι κυβερνητικοί και δεν τις θυμούνται οι της αντιπολίτευσης όταν αναλάβουν τα ηνία… Εντάξει, μπορεί να γίνονται κάποια πράγματα, αφού δεν είναι δυνατό να μη γίνεται τίποτα, αλλά τι να τα κάνω όταν όλα όσα έχουν σχέση με την υγεία μας, κυρίως, μένουν χωρίς αντίκρισμα;
Όπως θυμόμαστε πριν κανένα μήνα είχαμε επίσκεψη κυβερνητικού κλιμακίου με επικεφαλής τον υπουργό Υγείας. Και καλά έκαναν και ήρθαν, αλλά βρέθηκαν αντιμέτωποι και με τα προβλήματα που έχουν σχέση με το Νοσοκομείο μας. Με το Νοσοκομείο στο οποίο καταφεύγουμε όλοι στην κάθε ανάγκη μας. Και αυτά τα προβλήματα δεν είναι λίγα. Από τα κενά σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό μέχρι τον εξοπλισμό, αλλά και την ολοκλήρωση της πονεμένης Παθολογικής Κλινικής. Η οποία μπορεί να έχει προχωρήσει αλλά δεν έχει τα απαραίτητα για τη λειτουργία της.
Έτσι, δικαιολογημένα βγήκε χτες ο σύλλογος εργαζομένων στο νοσηλευτικό μας ίδρυμα αλλά και ο Ηλίας Θεοδωρόπουλος που δεν μασά τα λόγια του και μας θύμισαν τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί. Για σκεφτείτε την υποστελέχωση του ΕΚΑΒ, του Κέντρου δηλαδή που μπορεί να σώζει ζωές με την έγκαιρη επέμβασή του. Και για σκεφτείτε ότι ο δεσπότης έδωσε 5 χιλιάρικα για τα δευτερογενή περιστατικά.
Με λίγα λόγια αν δεν είχαμε την αυτοθυσία του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού του νοσοκομείου μας τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Και κάποιος γιατρός μου έλεγε «μήπως θα πρέπει να μην υπερβάλουμε εαυτούς με αποτέλεσμα η κατάσταση να γίνει δραματική και να υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων να τείνουν ευήκοον ους;».
Ωραία τα είπε πρόσφατα και ο Υπουργός μας στην πρόσφατη συγκέντρωσή του, αλλά τι να κάνουμε τα μεγάλα έργα κύριε Μηταράκη όταν το θέμα της παρεχόμενης περίθαλψης είναι προβληματικό; Και υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από την υγεία και τις ζωές μας; Είναι ένα ερώτημα, ε;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
