Πάρα πολλά χρόνια τις βραδινές μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις του καλοκαιριού, που γίνονταν σε εξωτερικούς χώρους, τις ξέραμε σαν πανηγύρια… Τα τελευταία όμως χρόνια, έχουμε την αίσθηση ότι οι διοργανωτές αυτών των πανηγυριών, θεωρούν τη λέξη μπανάλ και την σνομπάρουν. Διαβάζουμε και ακούμε για λαϊκά γλέντια, για χοροεσπερίδες, για λαϊκές βραδιές, για παραδοσιακές μουσικοχορευτικές βραδιές κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Κι εκείνο που αναρωτιέμαι είναι γιατί εφευρίσκουμε συνδυασμό άλλων λέξεων προκειμένου να χαρακτηρίσουμε τα πανηγύρια μας.
Τα πανηγύρια πάντα ήταν συνυφασμένα με τη λαϊκή παράδοση και ήταν ένας τρόπος για να ξεδώσουν και να ξεφαντώσουν λίγο οι άνθρωποι. Γι’ αυτό και ολόκληρο το χρόνο τα περίμεναν πώς και πώς, αφού δεν τους δίνονταν οι ευκαιρίες να διασκεδάσουν αλλιώς. Ήταν προσιτά σχεδόν σε όλους και γι’ αυτό σημειωνόταν και κοσμοσυρροή. Και ναι μεν τα σημερινά πανηγύρια μπορεί να μην έχουν καμιά ή μικρή σχέση με τα χτεσινά, όμως η φιλοσοφία τους δεν έχει αλλάξει και πολύ. Ζητούμενο η διασκέδαση, χωρίς μεγάλη πολυτέλεια (χύμα θα τη χαρακτήριζαν οι νεολαίοι μας) γιατί έχει κι αυτή τη δική της χάρη. Και όπως φαίνεται από το αποτέλεσμα εξακολουθούν και προσελκύουν πολύ κόσμο μιας και αυτός ο τελευταίος περνά καλά.
Δεν μπορώ να καταλάβω, λοιπόν, γιατί κάποιοι θέλουν να απαξιώσουν τη λέξη και σιγά - σιγά να την ξεχάσουμε. Γιατί αν την ξεχάσουμε θα είναι ένα ακόμα, κοντά στα άλλα, έγκλημα κατά των παραδόσεών μας. Έτσι αργά αλλά σταθερά βγάζουμε από τη ζωή και το λεξιλόγιό μας την παράδοσή μας και μετά καθόμαστε και χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα. Με λίγα λόγια γιατί να ντρεπόμαστε γι’ αυτή τη λέξη με την οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές; Δεν το καταλαβαίνω…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
