To περιμέναμε, το περιμέναμε, να και πάλι που ήρθε το Πάσχα που δεν παύει να είναι συνεπές στο ραντεβού του κάθε χρόνο από τότε που καθιερώθηκε. Πόσοι όμως μέχρι σήμερα δεν είναι το ίδιο συνεπείς στο καθιερωμένο αυτό ραντεβού; Άλλοι έφυγαν, άλλοι είναι εδώ και άλλοι καινούργιοι έρχονται. Και ο αέναος κύκλος συνεχίζεται και υποθέτω ότι θα συνεχίζεται όσο υπάρχει ζωή σ’ αυτό τον πλανήτη. Είναι ριζωμένο μέσα στη ζωή και στις συνήθειες που δεν αλλάζουν και η μία γενιά τις παραδίδει στην άλλη.
Έτσι, κάθε χρόνο, 2000 χρόνια τώρα, το Πάσχα είναι εδώ με όλα όσα κληρονομήσαμε από τους πιο παλιούς, από τα οποία άλλα ξεχάσαμε και άλλα διατηρούμε. Αυτά τα τελευταία είναι λίγα τώρα πια σε σχέση με το παρελθόν, αλλά εξακολουθούμε να τα συντηρούμε…
Όπως τη βραδινή λειτουργία της Ανάστασης στις εκκλησίες μας στην οποία βάζουμε τα καλά μας και πηγαίνουμε, αλλά μόλις ακούσουμε το «Χριστός Ανέστη» και μπαρουτοκαπνιστούμε την κοπανούμε, γιατί μας περιμένει στο σπίτι και η αχνιστή μαγειρίτσα. Και τα κόκκινα αβγά που πρέπει να τσουγκρίσουμε, αλλά και τα κουλουράκια και τα τσουρέκια που μοσχοβολούνε. Και αύριο θα «γυρίσουμε» κατσικάκια και αρνάκια πάνω στη σούβλα μέχρι να ψηθούν, θα τσιμπήσουμε και καμιά πέτσα που είναι νοστιμότατη, θα πιούμε και τα κρασάκια μας και μετά θα καθίσουμε και στο πασχαλινό τραπέζι. Θα ανταλλάξουμε και ευχές και αφού φάμε κι αφού πιούμε, θα έρθει και το τέλος… Ένα ακόμα Πάσχα θα ανήκει στο παρελθόν.
Είμαστε τυχεροί που είμαστε εδώ για να ζήσουμε ακόμα ένα. Να περάσουμε καλά και να ελπίσουμε η ανάσταση να είναι όχι μόνο του Χριστού αλλά και όλων όσα θα κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Αμήν!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
