Kαθώς τούτο τον καιρό ζούμε μέρες ποδοσφαιρικής πανδαισίας και τρέλας λόγω των επιτυχιών της Εθνικής Ομάδας μας, κάθομαι και σκέφτομαι πού πήγε η μανία που είχα με ό,τι είχε σχέση με το ποδόσφαιρο, αρκετά χρόνια πριν. Μια μανία, που είχε ξεκινήσει από τα πρώτα παιδικά χρόνια, επεκτάθηκε στα εφηβικά όταν ήμουν ανταποκριτής αθλητικών εφημερίδων, συνεχίστηκε στα νεανικά και στα πιο μεγάλα και άρχισε σιγά - σιγά να σβήνει λίγο μετά από τα 50… Δεν περνούσε μέρα που να μην διαβάσω αθλητική εφημερίδα, αλλά τώρα τις βλέπω, όπως έχουν καταντήσει, με τα εξωφρενικά πρωτοσέλιδα και δεν μου αρέσουν. Και πού να πήγαινες κόντρα στην αγαπημένη μου ομάδα... Μπορεί να σε έκανα και «εχθρό».
Μικρός γύρευα να χωθώ μέσα στο ραδιόφωνο στη διάρκεια των αναμεταδόσεων γιατί, με τα παράσιτα που δημιουργούνταν, δεν μπορούσα να ακούσω καλά. Και δεν θα ξεχάσω τον καημό μου, όταν πήγα στην Αθήνα, γιατί το οικοτροφείο του Δεσπότη, στην οδό Βουλγαροκτόνου 30, ήταν κοντά στο γήπεδο της Λεωφόρου και όχι στο Καραϊσκάκη…
Να όμως που πέρασαν τα χρόνια και η μανία εκείνη σιγά - σιγά άρχισε να υποχωρεί. Η μαγεία εκείνων των χρόνων έφευγε, όπως έφευγε από τα γήπεδα και η αγνότητα και η αγάπη για τη φανέλα. Σταμάτησα να διαβάζω αθλητικές και ρίχνω μόνο μια ψιλοματιά στις αντίστοιχες των πολιτικών, αν μου «κάτσει» κανένα παιχνίδι το βλέπω, δεν λέω. Αλλά ούτε σκάω, ούτε πλαντάζω, ούτε ενθουσιάζομαι. Ίσως η ωριμότητα που αποκτούμε όσο μεγαλώνουμε να έπαιξε το ρόλο της. Και έχουμε ανάγκη αυτή την ωριμότητα για να βλέπουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.
Πάντως με τις συνεχόμενες νίκες της Εθνικής ενθουσιάστηκα και πάλι. Και αυτή είναι και η χαρά του ποδοσφαίρου αλλά και του μπάσκετ τώρα τελευταία. Απολαμβάνεις και το ένα και το άλλο. Τώρα μάλιστα που οι αγώνες σου προσφέρονται απ' ευθείας τηλεοπτικά στο «πιάτο». Και η πρόκληση είναι μεγάλη.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Χαίρομαι γιατί ο προπονητής του Ολυμπιακού αρχίζει και εμπιστεύεται τους πιτσιρικάδες οι οποίοι τον δικαιώνουν.
