Kυριακή πρωί χτες… Ανοίγεις τα μάτια σου, σκοτάδι. Δεν ξημέρωσε ακόμα; Αναρωτιέσαι… Είναι η μέρα που το κωλοβαράς στο κρεβάτι καθώς πρωί - πρωί δεν έχεις υποχρεώσεις… Μπα θα ξημέρωσε, σκέφτεσαι, αλλά χειμωνιάτικα, ακόμα και 7 το πρωί είναι νύχτα. Ρίχνεις μια ματιά και στο ρολόι και το επιβεβαιώνεις…
Συγχρόνως ακούς και τον μονότονο ήχο της βροχής… Ε, αφού βρέχει, λες, ας γυρίσω από το άλλο πλευρό. Και θυμάσαι τι έλεγαν οι πιο παλιοί σε τέτοιες περιπτώσεις: «Σκέπασέ με Αγγελικώ» ή εκείνο το «ο καιρός βρομά τυριές» ή το άλλο «μαμ, κακά και νάνι».
Προσπαθείς να ξανακοιμηθείς αλλά δεν είναι πια εύκολο έτσι κι ανοίξεις τα μάτια σου. Στριφογυρίζεις δεξιά κι αριστερά, γλιστράνε και οι κουβέρτες από το κρεβάτι, ε ώρα είναι να σηκωθείς, λες στον εαυτό σου πριν αρχίσεις να εκνευρίζεσαι.
Σηκώνεσαι, τραβάς το κουρτινάκι από το τζάμι της πόρτας, ρίχνεις μια ματιά έξω και επιβεβαιώνεις ότι είναι συννεφιά και βρέχει. Ωραίος καιρός για Κυριακή, λες από μέσα σου. Ευτυχώς δεν χρειάζεται να ξεμυτίσω.
Ρίχνεις νερό στο μούτρο σου, κάθεσαι στο τραπέζι, ανοίγεις τον υπολογιστή, μπας και έγινε καμιά κοσμοχαλασιά από χτες το βράδυ, ρίχνεις και μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Κυριακάτικες γαρ και με πολλά θέματα, τα περισσότερα αναμασημένα από τη βδομάδα που πέρασε. Κυριακάτικα όμως είναι και αργία γι' αυτά που γράφεις καθημερινά, ημερολόγιο και χρονογράφημα. Με λίγα λόγια δυο υποχρεώσεις λιγότερες. Εντός ολίγου έρχεται και ο αχνιστός καφές, ρουφάς την πρώτη γουλιά, αναγαλλιάζεται ο φάρυγγάς σου μέχρι να συνεχίσεις. Να σε λίγο και το πρωινό, τελειώνεις και μ’ αυτό και τώρα τι κάνεις;
Κλείνεις τον υπολογιστή, κάτι που δεν κάνεις τις άλλες μέρες, αφού «ψάχνεις» και «ψάχνεσαι». Ωραία είναι και χωρίς αυτόν σκέπτεσαι. Και τώρα; Κάθεσαι σε μια αναπαυτική καρέκλα, το κουρτινάκι συνεχίζει να είναι ανεβασμένο, και βλέπεις έξω. Δένεις τα χέρια σου και ανοίγεις και το ραδιόφωνό σου. Οι σταγόνες της βροχής γλιστράνε στην διάφανη τέντα, και «κυνηγάνε» η μια την άλλη. Και έχουν πλάκα. Εκεί που μια σταγόνα φαίνεται να είναι σταθερή έρχεται από πάνω της μια άλλη και την εκτοπίζει στέλνοντάς την στο βάθος. Ένα όμορφο, παιχνίδι θα το χαρακτήριζα, και με μια ιδιαίτερη γοητεία. Ακούς από το ραδιόφωνο υπέροχες μελωδίες και μπαλάντες (έχουμε ωραίες εκπομπές), βλέπεις τις χήνες να έρχονται φωνάζοντας τη Φρόσω για το πρωινό τους. Κουκουλώνεται, τις «σερβίρει» και επιστρέφει.
Η ώρα έχει πάει 11 και καιρός είναι να πας για την κυριακάτικη εφημερίδα σου και να ανοίξεις και κάνα βιβλίο. Πω, πω, μεσημέριασε. Το ψιλόβροχο συνεχίζεται και αυτό ήταν ένα πρωινό Κυριακής.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
